Ας μείνουν για λίγο οι κιθάρες και ο "θόρυβος" στην κρεμάστρα μαζί με τα χειμωνιάτικα. Ούτως ή άλλως η διαδρομή δε γίνεται να είναι ευθεία γραμμή. Απλά η συνήθεια έχει μάθει να ταΐζεται ανελλιπώς και όταν το πιάτο της είναι άδειο συμπεριφέρεται σαν το κακομαθημένο παιδί εκείνης της κυρίας που δε μπορείς καν να αντικρίζεις. Κι εσύ παραπατάς πάνω στα ουρλιαχτά, χάνεις την ισορροπία σου και φτύνεις στο πιάτο μικρούς ανούσιους θορύβους. Μέχρι που τα αυτιά σου αρχίζουν και ξερνάνε τα πτώματα που τους υπόσχεσαι ως σωτήρες μετά τυμπάνων. Τα σημάδια είναι εκεί βασικά, απλά νομίζεις ότι θα χτυπήσεις τα χέρια σου και θα εμφανιστούν λάμψεις στο σκοτάδι. Μπα, αν θες μάγια δες Χόλυγουντ. Στο άγιο ξύλο όλα είναι μαγικά. Εδώ δεν είναι τόσο πολύπλοκα τα πράγματα. Τα δάχτυλα απλά χτυπάνε τα πλήκτρα. Και μαζί με τα έγχορδα και τα πνευστά λένε τα δικά τους ξόρκια.
Ο κύριος Ulises Conti μάζεψε καρπούς από σοδειές δεκαετίας και τους άφησε έξω από την πόρτα σου. Χωρίς συντηρητικά, χωρίς ημερομηνία λήξης. Και το μαγικό είναι ότι αν τους φας θα εμφανιστούν ξανά στο πιάτο σου. Ξανά και ξανά. Μέχρι το "Distancias olvidadas" να κλείσει πανηγυρικά τον κύκλο για να αρχίσει ο επόμενος.
Genre: Modern Classical
Link: bandcamp
