Αυτός ο δίσκος δηλώνει τη μοναξιά. Αυτή που συχνάζει κάτω από δάκρυα και μένει εκεί μέχρι να γίνει κομμάτι σου. Μέχρι να γίνει συνήθεια, απελπιστική πραγματικότητα. Κάτω από το φεγγάρι σίγουρα ακούγεται καλύτερα.
Μια άλλη πραγματικότητα είναι οτι θα ήθελα να έλειπαν τα γυναικεία φωνητικά(ευτυχώς περιορίζονται σε λίγες μόνο εμφανίσεις). Νομίζω οτι αυτά του Phil Elverum είναι αρκετά..
Genre: Experimental / Folk
Link: bandcamp
2 σχόλια:
Γιατί άργησα τόσο να το ακούσω; Πολύ καλό.
Που χρόνος ρε συ για να τ'ακούσουμε όλα, δε γίνεται.
"Κλαίω" για τους δίσκους που χάνω..αλλά..
Δημοσίευση σχολίου