Εδώ και κάτι μέρες έχω έρθει στο χωριό. Με αφορμή το Άγιοτατον Πάσχα. Ευλόγησον. Ο κόσμος χάνεται κι αυτοί σταυρώνονται. Τέλος πάντων, δε μου φταίει σε τίποτα η θρησκεία. Καλά, φταίει για πολλά βασικά αλλά οκ, δεν είναι της ώρας. Ασ'την. Εδώ δεν αλλάζει τίποτα ρε. Όλες οι μυρωδιές είναι ίδιες. Λες και ψεκάζουν κάθε μέρα όλο το σκηνικό με το ίδιο άρωμα. Απίστευτο. Μάλλον επειδή δεν πατάει ξένος εδώ το πόδι του πια. Παίζει. Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν να κάθομαι εδώ και ν'ακούω Pavement, Yo La Tengo και όλη εκείνη την υπέροχη φάση. Σε κασσέτα. Πριν βγω έξω. Ωραία χρόνια, πιο ελεύθερα. Ήταν αλλιώς, ήσουν αλλιώς. Τώρα είμαστε για τον πούτσο. Ο ένας φεύγει μακριά απ'τον άλλο. Όλο και κάτι θα βρει για να πάει σπίτι και ν'αράξει μόνος. Έτσι είναι. Απομόνωση. Και όλο και χειρότερα. Η μουσική όμως είναι σωσίβιο. Πάντα ήταν. Η τέχνη γενικά ναι, αλλά η μουσική κυρίως. Έχει άλλο χάδι αυτή. Σε αγγίζει και σε κάνει να αγγίζεις και τον άλλον. Κάπως έτσι με άγγιξαν και οι Extruders, με το νέο δίσκο τους "Colors". Ξανά εκεί, μόνο τα ρούχα άλλαξαν. Και τα τσιρίγματα του ανηψιού, άρχισαν πάλι..ώρα να την κάνω..
Genre: Lo-Fi
2 σχόλια:
«...έχω έρθει ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ».χΑΧΑχΑΧαχΑΧαχΑΧαχΑ
Εσένα εννοούσα ρε..
Δημοσίευση σχολίου