Ma vie sans toi: Πατάω με το δεξί το τσιμέντο. Για καλή τύχη. Με αργά βήματα κατευθύνομαι προς τον ηλεκτρικό. Ένας ταξιτζής φωνάζει οτι δεν έχει τρένα. Τον αγνοώ. Στοίχημα οτι είχε το χέρι στην τσέπη όταν το έλεγε. Φτάνω στο τρένο, κερδίζω το στοίχημα και μπαίνω στο βαγόνι. Ακόμη το στέλνω κωλοδάχτυλα.
La Vallée d'Or: Μπροστά μου και όρθιοι, κάποιοι δεκαοκτάχρονοι βαρύμαγκες κοιτάνε όλο το τρένο για να βρουν το θύμα. Αποδεικνύουν οτι η ενηλικίωση δεν ταυτίζεται πάντα με το σεξ. Οι ανασφάλειες ξερνάνε άγχη παντού.
L'unique/Esthétique privée: Ομόνοια. Πρεζάκια, άστεγοι, ντίλερς, όπλα κρυμμένα, φάτσες γκέτου, μαυρίλα. Δε θέλεις να περπατήσεις γρήγορα αλλά το κάνεις.
Le lieu où vous voulez vous rendre: Εξάρχεια, μπάτσοι παντού ψάχνουν σαν τις ύαινες σάρκες να πέσουν πάνω. Κοντά στο παρκάκι. Μυρίζει δακρυγόνο. Πάλι. Πάλι. Πάλι. Αυτό αναρωτιέσαι. Σε πιάνει τρόμος, βλέπεις οτι δεν οδηγεί πουθενά αυτό. Κάτι πρέπει ν'αλλάξει. Με άλλο τρόπο. Δεν τον έχουμε βρει ακόμη όμως.
À l'intérieur: Μπαίνω στο σπίτι του αδερφού μου. Ηρεμία, ίσως και ανακούφιση ναι. Πριν λίγα χρόνια όλα αυτά ήταν η καθημερινότητά μου. Δεν το καταλάβαινα. Ήταν σαν το junk food. Εθισμός στα σκατά, τα τρως και γουστάρεις. Τώρα όμως, σε κάθε επίσκεψη, σοκάρεσαι όλο και πιο πολύ. Σε παίρνει από κάτω γιατί η πόλη αυτή έχει άλλες δυνατότητες, μια πόλη που οι μπάσταρδοι αυτοί που τη διαχειρίζονται, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να τη σώσουν. Μια κατάσταση που τους αρέσει να τη συντηρούν κιόλας. Γιατί όλα αλλάζουν αν το θέλει κάποιος..
Genre: Despair
