Κάπου αραίωσαν οι αναρτήσεις, μαλακία. Νομίζω οτι ήρθε η ώρα να στρωθώ στη δουλειά γιατί άρχισε να μου λείπει το ρημάδι. Αρχή με αυτά τα Αγγλάκια. Διάβαζα λοιπόν μια συνέντευξή τους στο "The Quietus", όπου σε κάποιο σημείο ο τύπος περιγράφει τη συνάντηση μαζί τους:
- When I arrive at the Brixton pub where the Fat Whites are based I’m greeted by Saul who, if anything, looks ten times more ill in real life, he is wearing a bath house/psychiatric hospital issue towelling dressing gown of the kind the stains will no longer wash out of, he scratches himself fulsomely announcing: “Sorry, I think I’ve got bed bugs.” -
..και καταλήγει(αφού τους είχε φέρει σα "δώρο" κάτι πορτοκάλια..)
- However the second I get them out Saul sets at them like a wolverine, devouring them in record time. The massive and unexpected rush of Vitamin C causes him to visibly change colour during the interview. -
Δε ξέρω για τι κουρέλια πρόκειται και αν όντως είναι κουρέλια ή ψευδοπροφήτες της σειράς, αλλά το "Champagne Holocaust" έχει κάτι. Κάτι περίεργα ωραίο. Οπότε αναγκάζεσαι να τους το δώσεις. Στο name dropping θα διαβάσεις για Suicide, θα διαβάσεις για Cramps και Birthday Party. Εντάξει, δεν έχει σημασία κιόλας. Οι Fat White Family βγάζουν πολύ ενέργεια και γράφουν ωραίες μουσικές. Μπλουζάρουν, ψυχεδελίζουν, παίζουν ποπ. Ντεμπούτο διαμάντι. Ελπίζω να κρατήσουν αυτό το βρώμικο, αντισταρ προφίλ που δείχνουν και ν'ακούσουμε και στο μέλλον από τα ερπετά..
Genre: Bed Bugs
Link: bandcamp
2 σχόλια:
οκ, παίζει να είναι ΠΟΛΥ καλοί ετούτοι.
Ναι spi. Κι εγώ αυτό πιστεύω!
Δημοσίευση σχολίου