Έχω βρει τυχαία το "Comfort Songs" να κρέμεται σ'ένα μπλογκ όπου διαβάζω για το πόσο ζεστό άλμπουμ είναι και τι υπέροχες μελωδίες έχει. Παρά τις εντυπωσιακές κριτικές, αρχίζω να το ακούω εντελώς αδιάφορος. Πόσο καλό θα μπορούσε να είναι, σκέφτομαι. Ένας πιτσιρικάς 21 χρονών κρύβεται από πίσω, τι στο καλό. Εντάξει. Το πρώτο κομμάτι δεν έχει τελειώσει ακόμη και είμαι σε φάση, "έλα ρε, αυτό είναι ωραίο". Για να δούμε. Το "Comfort Songs" προχωρά και συνεχίζει να με κερδίζει. Στα τέσσερα πρώτα κομμάτια η ποπ του Tyler Taormina με εκπλήσσει ευχάριστα. Πολύ ευχάριστα. Στο "Stomach Pit" πάει να μου τα χαλάσει αλλά στο τέλος το σώζει. Δε ξέρω, το "Comfort Songs" ακούγεται πολύ ώριμο και γεμάτο για να κρύβει μόνο ένα πιτσιρικά. Σου δίνει την εντύπωση οτι είναι άλμπουμ μπάντας. Έχω φτάσει στο "Mother Sea" πλέον και είμαι σίγουρος οτι αυτό το ντεμπούτο θα παίζει στ'αυτιά μου και στο μέλλον. Ο μικρός τα πάει περίφημα. Ο δίσκος κλείνει με τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια αλλά και πιο αδύναμα κομμάτια. Το σχεδόν δεκάλεπτο "Desperation Club" και το "Halley’s Comet", όπου ειδικά το δεύτερο πάει κόντρα στον υπόλοιπο δίσκο και αν και στην αρχή του νομίζεις οτι θέλει πιάσει το "Amorino" της Isobel Campbell τελικά φεύγει και από εκεί και κάπου τον χάνεις κι εσύ. Αν εξαιρέσεις όμως τον περίεργο αυτόν τρόπο που διάλεξε για να κλείσει το "Comfort Songs", το ντεμπούτο του Tyler Taormina είναι απολαυστικό κι ενδιαφέρον. Να το ακούσεις..
Genre: Pop
2 σχόλια:
Kαλα πιτσιρικας ηταν και ο khonnor οταν εγραψε το Handwritting το 2004 στην Type και εφερε τα πανω κατω στην εως τοτε dream-pop/shoegaze σκηνη οπως την ξεραμε....
Εντάξει συμφωνώ, αλλά όπως και να το κάνουμε το ν'ακούς ωραία άλμπουμς από πιτσιρικάδες δε το συναντάς εύκολα.
Δημοσίευση σχολίου