Δύσκολα έβαλαν οι Tunabunny. Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, το "Genius Fatigue" έσκαγε σα βόμβα στ'αυτιά μου και δε μου άφηνε περιθώρια. Ήταν από τα άλμπουμς που δε χρειάζεται να σκάψεις για να βρεις. Σου λέει, πάρε και σκάσε. Η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη ακρόαση του "Kingdom Technology" μαζεύτηκα λίγο, είχα διαβάσει βλέπεις και το προμόσιον που έκανε λόγο για αριστούργημα κτλ. Ξέρεις τώρα. Διαβάζεις, ανεβαίνουν οι προσδοκίες, ειδικά αν μιλάμε για μια μπάντα που λατρεύεις. Περιμένεις κι εσύ το σύννεφο να κατέβει στο κεφάλι σου και ν'αρχίσει η καταιγίδα. Πρώτη ακρόαση λοιπόν, ψιλόβροχο. Η συνέχεια όμως έκρυβε εκπλήξεις. Το άλμπουμ έχει 14 κομμάτια, όπου οι Tunabunny παλεύουν με το ποπ πέρασμα και τον εθισμό του "Genius Fatigue". Το "Kingdom Technology" αρχίζει περιέργα, το "Airless Spaces" δεν είναι κάτι που περιμένεις. Λες και έχουν πάρει κομμάτι από το "Von" των Sigur Ros και το έχουν ράψει στα μέτρα τους. Στο "Save It Up" είναι που πιάνουν την ποπ για τα καλά αλλά δε ξέρω αν τους πάει και τόσο. Ή απλά τους έχω αλλιώς εγώ στο μυαλό μου. Παίζει. Εντάξει, μην τρομάζεις, οι κιθάρες είναι κι εδώ γαμηστερές. Και η δεκαετία του 90. Και οι Sonic Youth και οι Sleater Kinney. Απλά οι Tunabunny κάνουν το step forward, πειραματίζονται και καλά κάνουν στην τελική. Παίζουν και με τα σύνθια τους(Terminal Departure, Bag of Bones) για να κλείσουν το δίσκο επικά, με το (They Say) This Is Where Our Dreams Live. Το "Kingdom Technology" δεν είναι δίσκος φάρος. Θέλει να τον ακούσεις ξανά. Να τον ψάξεις. Και πιστεύω ότι στο τέλος δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου αρέσει. Τώρα, για το αν είναι αριστούργημα, εντάξει, ο καθένας ακούει αυτό που θέλει. Η μουσική είναι γεμάτη διαφωνίες. Για μένα το "Kingdom Technology" είναι ένα μικρό αριστούργημα, ένας δίσκος που πρέπει να ακούσεις, χωρίς βέβαια να το αποθεώνω στα ύψη. Όχι ακόμη τουλάχιστον..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου