Λόγω δουλειάς τυχαίνει να βρίσκομαι πολλές φορές σε μέρη που τα βράχια θαρρείς οτι ακόμη βλέπουν μάχες μεταξύ Ποσειδώνα και Δία. Όταν ψάχνω τρόπο να συνδέσω το παρελθόν με το παρόν πάντα καταλήγω σ'αυτά. Γιατί βρίσκονται και θα βρίσκονται πάντα στο ενδιάμεσο. Κάτι που τις περισσότερες στιγμές σε κάνει να αισθάνεσαι μόνο όμορφα. Οι εικόνες, οι μυρωδιές, τ'ακούσματα, όλα. Τα κτίρια λοιπόν στα οποία καλούμαι να πατήσω πόδι για να δουλέψω είναι εγκαταλελειμένα. Τελείως. Με το που ανοίγεις την πόρτα σκάει το κύμα της εγκατάλειψης. Λυπηρό σίγουρα αλλά και ταυτόχρονα μυστηριακό. Σήμερα λοιπόν, με το που τέλειωσα ότι είχα να κάνω, έκατσα σε μια άκρη και έβαλα να παίξει το "Personality Matrix". Ναι, λίγο αντίθετο θα σκεφτείς. Ήθελε κάτι ακόμη πιο σκοτεινό. Μπα, όχι. Έδεσε, δέθηκε, μ'έδεσε. Βασικά, ήταν σα να είχα σκορπίσει LSD το χώρο και ξαφνικά ζούσα σε αόρατη φάση το Back to the Future. Εντάξει, βάλε Past. Παρατηρούσα όλα τ'αντικείμενα που κάποτε χρησιμοποιούνταν από κάποιους και ήταν εκεί όλα τους παρατημένα λες και ξαφνικά είχε προσβάλει κάποιος ιός όλη την ανθρωπότητα και μέσα σ'ένα φεγγάρι είχαμε αφήσει τη φύση στην ησυχία της, απαλλάσοντάς τη από το σκατοείδος μας. Ξέρεις, χόλιγουντ φάση. Τα σύνθια δημιουργούσαν εικόνες και σενάρια και όλα τα Featureless Ghosts ήταν εκεί μαζί μου, δίνοντας μια τελευταία παράσταση. Θα μπορούσα ν'αρχίσω ν'αναφέρομαι και σε κάθε αντικείμενο ξεχωριστά(όπως εκείνα τα ξεφτισμένα αυτοκόλλητα πάνω σ'ένα γραφείο, που προφανώς κάποιο παιδάκι θα είχε κολλήσει) αλλά τότε πάμε για τριλογία και που χρόνος. Όπως καταλάβες το "Personality Matrix" μου πάσαρε το τηλέφωνο και με τράβηξε σε δίνη..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου