2013

Θα έχεις διαβάσει καμιά 100αριά λίστες μέχρι τώρα οπότε δε ξέρω με πόση όρεξη θα ρίξεις μάτι κι εδώ. Η αλήθεια είναι ότι άργησα φέτος αλλά βλέπεις έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή σου όπου συμβαίνουν πράγματα που δε μπορείς να τα ερμηνεύσεις και κάπου χάνεσαι. Χάνεις το χρόνο, χάνεις τον εαυτό σου και καμιά φορά χάνεις και τη γη κάτω απ'τα πόδια σου. Και μένεις ακίνητος, κοιτώντας το ταβάνι και αδυνατείς να ερμηνεύσεις. Ένιγούει, ο truant μπορεί να γελάσει αλλά αυτή τη χρονιά δεν άκουσα τόσο μουσική όσο τις προηγούμενες. Και βασικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ναι, φέτος η χρονιά ήταν πολύ καλή μουσικά αλλά έχω την αίσθηση ότι δε βγήκαν δίσκοι που θα αφήσουν κάποιο στίγμα. Απλά κυκλοφόρησαν καλοί, πολύ καλοί δίσκοι. Μέχρι και το είκοσι δεν έχει αρίθμηση, δεν έχει και νόημα νομίζω. Λίγο πολύ οι δίσκοι είναι στο ίδιο επίπεδο. Οκ, δε σου τα σπάω άλλο. Βασικά δεν έχω και κάτι άλλο να πω. Ελπίζω να τα πούμε και του χρόνου.

Edit: Είχα το Primitive Motion - Worlds Floating By δύο φορές στη λίστα και έτσι το Pharmakon - Abandon έλειπε. Η τάξη αποκαταστάθηκε.
 

The Mallard ‎– Finding Meaning In Deference (Αυτό το χρωστάω στον αδελφό truant)

Julianna Barwick - Nepenthe

Hookworms - Pearl Mystic

Extruders - Colors

Flaamingos - S/T

Spray Paint - S/T

William Tyler - Impossible Truth

Brighter Later - The Wolves

Pascal Pinon - Twosomeness

Primitive Motion - Worlds Floating By

Ensemble Pearl - S/T

Decades - S/T

Boardwalk - S/T

The Pastels - Slow Summits

The Love Language - Ruby Red

Thao and The Get Down Stay Down – We the Common (Raggedy σου χρωστάω ένα χορό)

Suuns - Images Du Futur

The Oscillation - From Tomorrow

Makthaverskan - II

Vaadat Charigim - The World Is Well Lost

Shadowlust - Trust in Pain

Girls Names - The New Life

The Felt Tips - Symbolic Violence

The Spook School - Dress Up

L. Pierre - The Island Come True

Pinkunoizu - The Drop

Lorelle Meets the Obsolete - Corruptible Faces

When Nalda Became Punk - A Farewell to Youth

Camera Obscura - Desire Lines (Ότι και να κάνεις κοριτσάρα μου εγώ πάντα θα είμαι έτοιμος να τα παρατήσω όλα για πάρτη σου.)

Pharmakon - Abandon
 

[20]

Constant Mongrel - Heavy Breathing

 

 

Δε ξέρω, δε θυμάμαι και πολλά. Ρώτα τον Αιρεσία. Κι αυτός στη μπάρα καθόταν.

 

[19]

Tunabunny - Genius Fatigue

 

 

Τι κόλλημα κι αυτό. Βγάζουν καινούριο by the way. Όπως το λέει ρε, genius.

 

[18]

Tereshkova - Intergalactic Letdown

 

 

Δε ξέρω πως βρέθηκε αυτό εδώ.

 

[17]

Slowness - For Those Who Wish to See the Glass Half Full

 

 

Πέρασε τελείως απαρατήρητο. Ή εγώ έχω αρχίσει να έχω προβλήματα ακοής ή κάποιος θα μ'ευχαριστήσει.

 

[16]

Grouper - The Man Who Died In His Boat

 

 

Ή την αγαπάς ή τη μισείς. Εγώ την αγαπώ. Πολύ.

 

[15]

Sculpture – Slime Code

 

 

Κάθε λίστα πρέπει να έχει τη δική της καμμένη γη. Αυτή είναι η δική μου.

 

[14]

Sweet Baboo - Ships

 

 

Ο πιο χαρούμενος δίσκος που άκουσα φέτος. Απλά σε αλλάζει.

 

[13]

Candy Claws - Ceres & Calypso in the Deep Time

 

 

Αυτοί εδώ είναι αλλού. Πραγματικά όμως αλλού. Πάντα ευπρόσδεκτοι.

 

[12]

Quttinirpaaq - No Visitors

 

 

Ο τίτλος προειδοποιεί. Χαμός ρε.

 

[11]

Bubblegum Lemonade - Some Like it Pop

 

 

Αυτός ο τύπος όσο πάει γίνεται και καλύτερος. Σε ότι κι αν κάνει.

 

[10]

 The Necks - Open

 

 

Αυτό που λένε ρε, ένα τελευταίο για την καληνύχτα.

 

[9]

Lucrecia Dalt - Syzygy

 

 

Ότι βλέπεις..

 

[8]

Exhaustion ‎– Future Eaters

 

 

Στύση. Μεγαλειώδης, θορυβώδης στύση.

 

[7]

Fat White Family - Champagne Holocaust

 

 

"..he is wearing a bath house/psychiatric hospital issue towelling dressing gown of the kind the stains will no longer wash out of, he scratches himself fulsomely announcing: “Sorry, I think I’ve got bed bugs"

 

[6]

Body/Head - Coming Apart

 

 

Ότι καλύτερο μετά τη διάλυση των Sonic Youth. Thurston, τον πούλο ρε.

 

[5]

Oliver Wilde - A Brief Introduction to Unnatural Light Years

 

 

Συναίσθημα, αγάπη, φθινόπωρο.

 

[4]

Mood Rings - VPI Harmony

 

 

Ο δίσκος που άκουσα πιο πολύ φέτος και δεν παίζει να σταματήσω να τον ακούω ούτε το 2014.

 

[3]

Cellular Chaos - S/T

 

 

Χάος. Αυτό. Θα μπορούσε και κορυφή.

 

[2]

Le Reveil des Tropiques - S/T

 

 

Κλέβω εδώ, αυτό βγήκε στα τέλη Νοέμβρη του 2012. Αλλά σιγά, δε βαριέσαι, εδώ όλος ο πλανήτης έχει το Parquet Courts που κι αυτό βγήκε το 2012. Κι αυτό είναι και καλύτερο.

 

[1]

Money - The Shadow of Heaven

 

 

Τι να πεις, κάποιοι δίσκοι απλά σε αγγίζουν τόσο πολύ συναισθηματικά, που γίνονται ένα με το δέρμα σου.

Δώσε μια αγκαλιά τώρα κι ευχήσου καλή χρονιά και ότι όλα θα πάνε καλά. 

 

 

Sweet Baboo - Ships

Καλημέρα. Είναι πρωί αλλά είναι βράδυ. Θέλεις ένα τσάι? Ναι, αλλά θέλω να κοιμηθώ νωρίς, δε ξέρω. Από την άλλη είναι ήδη νωρίς. Και τι έγινε κι αν το πάμε αργά. Όταν τελειώσει κι αυτό πάλι νωρίς θα είναι. Καλά, βάλε. Δεν καταλαβαίνω και πολλά να σου πω, σιγά, δε βαριέσαι. Θες να δούμε τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας? Πάλι ρε μαλάκα? Πλάκα κάνεις έτσι? Έλα, ξεκόλλα. Ρε συ αγόρασα δώρο στη μάνα μου για τα Χριστούγεννα. Αχαχαχαχαχα. Τι γελάς ρε. Της πήρα μια ηλεκτρική κουβέρτα. Μαλάκα κοιμάται δίπλα στο τζάκι και μου λέει ότι κρυώνει. Ε τώρα δεν παίζει να μου το ξαναπεί ρε. Χαχαχαχα. Είσαι τελείως μαλακάς ρε. Γελάς με τη μάνα μου? Ρε δε γίνεται αυτό. Το μπλόγκερ έβαλε αυτόματη διόρθωση ή ορθογραφικό έλεγχο ή όπως στον πούτσο το λένε. Ρε όταν έγραψα μαλάκα μου το κοκκίνησε. Αχαχαχαχαχα. Ρε δεν παίζει το 2013 να σου κοκκινίζει τη λέξη μαλάκας. Απλά δε γίνεται. Μαλάκας μαλάκας, μαλάκας, μαλάκας, μαλάκας. Χαχαχαχα. Ρε τι είναι αυτό που ακούμε? Αυτό μου το έκανε δώρο η μάνα μου ρε. Χαχαχαχα. Χαχαχαχα. Χαχαχαχα. Καλά, πλάκα κάνω. Ωραίο δεν είναι? Ναι ρε, πολύ ευχάριστο. Στο κλίμα των ημερών. Είναι ανοιξιάτικο όμως. Ε καλά, στ'αρχίδια μας. Ωχ, και τ'αρχίδια τα κοκκίνησε. Χαχαχαχα. Αρχίδια, αρχίδια, αρχίδια. Χαχαχαχαααααααααααα, μαλάκας, μαλάκας, μαλάκας. Ρε φίλε πολύ ωραίο mood αυτοί οι Sweet Baboo. Ένας είναι ρε άσχετε. Μμμμμ..μίλησε ο sd ο σχετικός. Χαχαχαχαααααααααααα. Έλα, γράψε λίγο μαλάκας να γελάσουμε. Ξεκόλλα ρε μην πίνεις άλλο. Δε γίνεται ρε, αυτός ο Sweet Baboo φταίει. Ρε φίλε τι τίτλος είναι αυτός, "The Morse Code For Love Is Beep Beep, Beep Beep, The Binary Code Is One One". Αχαχαχαχαχα. Ρε πότε τέλειωσε κιόλας ο δίσκος. Βάλτο στο repeat ρε. Μαλακααααααααααααςςςςςς..

 

Genre: Indie / Twee or Electric blankets as a gift for mothers

 

Link: site

 

Technicolor Teeth

Πάρε τα μάτια σου από το εξώφυλλο πια, το ξέρω δεν κρατιέσαι, θες να γελάσεις. Είναι το βλέμμα ναι. Το κατανοώ. Κι εγώ ακόμη το κοιτάω. Θεούλης, ναι. Όμως ο δίσκος είναι καλός ρε. Εντάξει, δε θα σε κόψει από την τουαλέτα αλλά θα σε πάει πίσω στις αρχές των 90's όταν το κωλόχαρτο δεν ήταν γκοφρέτα. Dinosaur Jr, Ride κι έτσι. Μπορεί να σου θυμίσει και Pixies αλλά οκ, αυτό το είπα για να δελεάσω τον truant. Βασικά, το "Teenage Pagans" κυκλοφόρησε το 2012, μάλλον δεν το πήρε χαμπάρι σχεδόν κανείς και το κυκλοφόρησαν ξανά φέτος. Εντάξει, τώρα το ακούω κι εγώ, ενώ γράφω. Καλά, σχεδόν πάντα έτσι κάνω. Φέτος όμως κυκλοφόρησαν και νέα κομμάτια όπως το πιο ποπ, "Drips". Δώσε μια ευκαιρία, διαφορετικά παίζει γκοφρέτα..

 

Genre: Wasted Eyes

 

Link: bandcamp

 

 

Group Rhoda - 12th House

Μιας και το 2013 ετοιμάζεται να την κάνει, είπα να ρίξω μια επίσκεψη στην άλλοτε αγαπημένη και νυν ξεχασμένη Not Not Fun. Το "12th House" της Group Rhoda είναι η προτελευταία κυκλοφορία της NNF και το δεύτερο άλμπουμ της Mara Barenbaum(το ντεμπούτο της βγήκε στη Night School). Είναι κοντά στη dub pop των Peaking Lights αλλά σε αρκετά σημεία απομακρύνεται, ψάχνοντας πιο ηλεκτρονικούς και industrial δρόμους. Βέβαια, παρά τις πολλές επιρροές που μπορεί να βρεις στο "12th House", όταν τελειώνει νιώθεις ότί άκουσες ένα φρέσκο ποπ δίσκο, σε μια κατηγορία από την οποία δύσκολα έρχονται πολύ καλά άλμπουμς. Και το "12th House" πιστεύω ότι δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας από αυτούς. Η Group Rhoda δεν κάνει θαύματα αλλά σου δίνει την εντύπωση οτι προσέχει πολύ τι θα βάλει και που. Τα "Space Race" και "Blk Mtl" είναι τα πιο σύνθετα κομμάτια του δίσκου και τα πιο ψυχεδελικά, σε κομμάτια όπως το "Day Ruiner" καταβάζει τον ήλιο στο σπίτι σου ενώ στο "King", ο ρυθμός του καρφώνεται στο κεφάλι σου και τον κρατάς εκεί για αρκετή ώρα. Τα σύνθια της αποκτούν νόημα και καταλήγουν σ'ένα πολύ όμορφο και αξιόλογο δίσκο. Μιας και το Plissken ετοιμάζεται, δεν της ρίχνετε καμιά ματιά μιας κι έρχεται Ευρώπη εκείνες τις ημέρες..

Υ.Γ. Άκυρο, έρχεται το Μάιο Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Αθήνα

 

Genre: Dub / Pop / Electronic

 

Link: soundcloud

 

 

Cull - Bà Nội

Ανάμεσα στα απομεινάρια της shoegaze και της ποπ των Tame Impala, οι Cull ηχογραφούν στο σπίτι το πρώτο τους EP και το "World Inside Your Head" που ανοίγει την τετράδα είναι, στην κατηγορία του πάντα, ένα από τα πιο όμορφα και εθιστικά κομμάτια που άκουσες μέσα στο 2013. Είναι αυτή η απλότητα της ποπ που σε κάνει να τεμπελιάζεις και να θες να έχεις στο κεφάλι αυτή τη μελωδία όλη τη μέρα. Μέχρι να τη μισήσεις. Τα υπόλοιπα τρία κομμάτια είναι πιο εσωστρεφή, συνεχίζοντας αυτή τη psych-pop μανία των Tame Impala, όπου ειδικά στο "Animate" γίνεται ξεκάθαρη η διάθεση να το πάνε εκεί. Το θέμα είναι τι θα κάνουν οι Cull, όταν πια θα μπούνε σε κανονικό στούντιο να ηχογραφήσουν. Το "Bà Nội", ως ένα DIY EP, κερδίζει πόντους πάντως αλλά και ένα ευχαριστώ για το σημερινό λιώσιμο με το "World Inside Your Head"..

 

Genre: Psych Pop / Shoegaze

 

Link: bandcamp

 

Shadowlust - Trust in Pain

Είναι κάποιες στιγμές, όταν όλα είναι θολά, που οι κιθάρες δεν ακούγονται..σωστές. Θες κάτι άλλο. Κάτι σαν το "Trust in Pain". Κάτι ηλεκτρονικό. Όχι απαραίτητα κάτι που θα σε ανεβάσει. Πιο πολύ θα σε σβήσει. Σκοτεινό, όχι πολύ φορτωμένο αλλά στο σημείο που θα σε κολλάει. Εσένα και τις σκέψεις σου. Οι Shadowlust είναι η συνεργασία μεταξύ Marquis Cooper και Lili Schulder. Techno και industrial χορεύουν μαζί, χωρίς φώτα και κάπως αργά. Δεν είναι ο σούπερ δίσκος που θα σκύψεις μπροστά του αλλά η δουλειά θεωρείς οτι έχει γίνει και το "Trust in Pain" είναι έτοιμο προς κατανάλωση. Οι Shadowlust πατάνε πάνω στα βασικά αλλά τι παραπάνω θες όταν αυτό που ακούς δεν είναι η βασική σου ανάγκη αλλά η εξαίρεση που ενίοτε έρχεται και σε κυριεύει? Οκτώ κομμάτια σε ένα διπλό, αργόσυρτο και ψυχεδελικό LP..

 

Genre: Electronic / Experimental

 

Link: soundcloud

 

Primitive Hearts

Αυτό είναι για τη φάση. Καθαρά. 100% νερντ κατάσταση. Γυρνάς πίσω. Απλά, έρχονται οι γιορτές, ξέρεις τώρα, μήπως και χορέψεις λιγάκι. Ειδικά αν στο σπίτι παίζουν και ηλικίες κάπως μικρότερες από τις δικές μας. Ποπ εν ρολ. Δεκαετία 50, γυάλισμα στο αυτοκίνητο και πάμε έξω για κορίτσια. Αυτές σπίτι, να καπνίζουν κρυφά στο δωμάτιο και να διαλέγουν ρούχα, αγόρια κι εσώρουχα. Βασικά αυτό που μου τράβηξε την προσοχή στην αρχή ήταν το εξώφυλλο, το οποίο έγινε από ένα μέλος των Mean Jeans. Πάντα ένα καλό εξώφυλλο κερδίζει πόντους για το άλμπουμ. Αλλά είπαμε, είναι για τη φάση. Δεν είμαι σίγουρος αν θα παίξει πολλές φορές αυτό στο μέλλον. Ποτέ δε ξέρεις αλλά τουλάχιστον όταν θα θες κάτι φρέσκο από αυτή τη φάση, θα μπορείς να γυρίσεις στους Primitive Hearts και το ντεμπούτο τους "High & Tight"..

 

Genre: Pop / Garage / Rock n' Roll

 

Link: bandcmap

 

 

Hysteric Picnic - Cult Pops

Ένα κρύο Σάββατο του Φεβρουαρίου είχα πέσει πάνω σ'αυτό το ντουέτο από την Ιαπωνία και ο εγκέφαλος αρρώστησε. Χθες κυκλοφόρησαν το πρώτο μίνι άλμπουμ τους ή αν προτιμάς EP. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι οτι μπορείς ν'ακούσεις μόνο τα δύο από τα πέντε κομμάτια που το αποτελούν. Αλλά είμαι σίγουρος οτι και τα υπόλοιπα τρία θα βρίσκονται εκεί ψηλά όπως και τα υπόλοιπα. Όλη η post-punk φάση είναι εκεί και για να μη στεναχωρήσω το φίλο μου scar, η kraut σέρνεται μαζί εκεί, σα φίδια κουλουριασμένα, να περιμένουν το χειμώνα να τα σκεπάσει. Οι Hysteric Picnic το κάνουν να φαίνεται πολύ εύκολο, το πως δένουν τις κιθάρες με τα μελωδικά φωνητικά. Όι Hysteric Picnic ακούγονται μόνο δυνατά. Το τσιτώνεις και κομμάτια όπως το "Memai" σκάνε πάνω σου και σου αφήνουν τα δόντια ραγισμένα. Αυτά τα σάιτ που βγάζουν ποιούς καλλιτέχνες πρέπει να προσέξεις για το 2014 θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις λίστες τους..

 

Genre: Post-Punk / Kraut

 

Link: soundcloud / label

 

 

Kerou's Lament

Τι ύπνος κι αυτός. Από το καλοκαίρι έχει βρωμίσει ο τόπος με τα νέα κομμάτια που έχουν βγει από τα μέλη των WU LYF. Βασικά αυτό του Ellery James Roberts κάνει τη διαφορά, της φωνής των WU LYF. Γιατί οτι άκουσα από τα υπόλοιπα μέλη δε λένε και τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Roberts όμως συνεχίζει κατά κάποιο τρόπο αυτό που άφησε η πρώην μπάντα του. Και τη νέα χρονιά μάλλον θα δούμε και το ντεμπούτο άλμπουμ του ως σόλο πια καλλιτέχνης. Το "Kerou's Lament" αποδεικνύει οτι πιθανότατα αυτός ήταν ο κύριος μοχλός των LYF. Χρησιμοποιεί και σαμπλ από Clams Casino. Και έχει αυτή τη φάση των LYF που μ'έκανε να κολλήσω μαζί τους..

 

Genre: Enlightened Anarchy

 

Link: site

 

TÄX

Βασικά το μάτι μου κόλλησε όταν είδα οτι στη νέα αυτή μπάντα συμμετέχει μέλος των Zond, τους οποίους γουστάρω τρελά. Και νομίζω οτι παίζει να βγάλουν και νέο δίσκο. Στη συνέχεια διάβασα για μια φράση που παίζει στους στίχους του "Bent Spear". "Fear the future" φωνάζουν οι TÄX και πολύ φοβάμαι οτι έχουν δίκιο. Ποιός ξέρει τι μας περιμένει όσο οι ηλίθιοι κυβερνούν. Θα ήθελα να επεκταθώ, το έχω σήμερα αλλά αυτό που δεν έχω είναι ο χρόνος. Σήμερα. Δίκιο θα έχουν πάντως οι TÄX αν βγάλουν και LP στο μέλλον. Κι εμείς να φωνάζουμε. Να μη σταματήσουμε μάλλον..

 

Genre: Post-Punk / Punk

 

Link: bandcamp

 

Plurabelle - Lindo

Η φάση είναι, από που έσκασε αυτό; Δεν είναι μόνο το υπέροχο "Lindo", μέσα από το ντεμπούτο τους που βγαίνει το 2014, αλλά και το εξαιρετικό βίντεο που το συνοδεύει. Και αφού δεις το βίντεο, χαμήλωσε την οθόνη και άκου χωρίς να βλέπεις. Κόλλησες; Μπράβο, κι εγώ. Η φωνή σε πάει κατευθείαν στους Clinic και το κομμάτι δουλεύει για να βρει κάποια θέση από όπου θα βλέπει άνετα τους Snowman και Eraas. Να πω οτι οι Plurabelle είναι από τη Ρουμανία. Ναι..

 

Genre: Experimental / Post-Punk

 

Some like it pop!

Έτσι λένε οι Bubblegum Lemonade. Some like it pop. Κι έτσι είναι. Και είναι ένας από τους καλύτερους indie δίσκους που άκουσες φέτος. Και όταν ένας δίσκος ανοίγει τόσο γαμάτα, όπως το "Some like it pop" με το "This is the new normal", ήδη γνωρίζεις ότι κρατάς ένα μικρό αριστούργημα στα χέρια σου. Και η συνέχεια ακολουθεί. Στα επόμενα κομμάτια αρχίζεις να χορεύεις, χαμογελάς, ακούς τα "It's got to be summer", "Famous blue anorak" και σηκώνεσαι. Το "Don't hurry baby" σε πάει λανθασμένα στο "Don't worry baby" των Beach Boys. Όχι ότι δεν πάνε εκεί πίσω. Δες το "You can't go back again". Και αμέσως μετά ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το "Dead poets make me smile". Pure indie, tweeλαλα. Απλά αισθάνεσαι οτι αγαπάς ρε. Ο δίσκος ζέχνει(όπως λέει και ο φίλος Ραγκεντι) happiness. Κι αν συνεχίσω θα ανεφερθώ σε όλα τα κομμάτια. Σε όλα όμως. Ναι, το άλμπουμ γαμάει..

 

Genre: Indie Pop / Twee

 

Link: soundcloud

 

Primitive Motion - Worlds Floating By

Δεν είχα ακούσει τους Primitive Motion μέχρι το "Worlds Floating By". Είχαν προηγηθεί δύο κυκλοφορίες σε κασσέτα και CD. Και τώρα ήρθε η στιγμή για το πρώτο τους LP. Εντελώς αμήχανα και χωρίς να υπάρχει αυτό το κάτι που σε κάνει να θέλεις ν'ακούσεις ένα δίσκο, ξεκινά το "Terminal Longings". Τη στιγμή που αρχίζω ν'αναρωτιέμαι γιατί πάτησα το πλέι, μπαίνουν τα φωνητικά και το έργο αρχίζει να παίρνει μορφή. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οτι ακούω μια ποπ εκδοχή των Pinkunoizu. Pop και kraut παίζουν μαζί, το reverb ανθίζει παντού και βασικά εντάξει, δεν είναι κάτι που δεν έχεις ακούσει ξανά αλλά δε γίνεται να μην παρασυρθείς από το "Worlds Floating By". Η ethereal kraut των Primitive Motion παίζει σε όλο το δίσκο και αν και αποτελείται από εφτά μόνο κομμάτια, το σύνολο τους υπερβαίνει τα σαράντα λεπτά. Και βασικά, η ποπ είναι εκεί ρε και κάνει το "Worlds Floating By" ν'ακούγεται σα διαστημική αθωότητα. Όπως, για παράδειγμα, πολύ επιτυχημένα κάνουν στο τελευταίο κομμάτι, "Mortal Souls". Αναπάντεχα ωραίος δίσκος..

 

Genre: Pop / Kraut

 

Link: label

 

Bloomer

Ίσως να μη σου γεμίσουν το μάτι αλλά μου μυρίζει οτι ένα ωραιότατο ντεμπούτο μπορεί να είναι στα σκαριά. Οι Bloomer παίζουν κιθαριστική indie με τα φωνητικά να μοιράζονται σε γυναικεία και ανρικά. Η κασσέτα που έβγαλαν πρόσφατα περιέχει ένα μικρό indie διαμαντάκι, το "Disappear". Τα υπόλοιπα τρία κομμάτια κινούνται περίπου στο ύφος των The Spook School. Οι κιθάρες δεν είναι διακοσμητικές, τις βγάζουν μπροστά. Εντάξει, δεν έχω και πολλά να πω, μικρό το δείγμα. Ικανό όμως για ν'αφήσει υποσχέσεις..

 

Genre: Indie

 

Link: bandcamp

 

ALVVAYS - Adult Diversion

Βάλε κι αυτό στα κομμάτια της ημέρας και τα λεφτά που έμειναν από τους Wytches ρίχτα στους ALVVAYS. Μήπως και χρειαστεί να ρεφάρεις. Από την ομάδα παραγωγής του ντεμπούτου περνάνε Chad VanGaalen, Graham Walsh(Holy Fuck) και John Agnello. Στις αρχές του 2014 θα φθάσει ο δίσκος..

 

Genre: Indie

 

Link: soundcloud

 

The Wytches - Robe For Juda

Τα προηγούμενα κομμάτια των Wytches δε μου είχαν αρέσει και τόσο. Ίσως το "Beehive Queen" παραπάνω αλλά εκεί μου έφερναν στο μυαλό τους White Stripes, τους οποίους σχεδόν μισώ. Ναι, είναι από τις μπάντες που δε μπορώ να τις βλέπω ούτε σε εξώφυλλο. Ένιγούει, το τελευταίο σινγκλ όμως των Wytches, "Robe For Juda", το γούσταρα πολύ. Αν είναι έτσι ο δίσκος ναι, ποντάρω. Διαφορετικά, στον κουβά..

 

Genre: Wytchcraft

 

Link: bandcamp

 

YVETTE - Process

Όλα καλά με τους YVETTE αλλά γιατί διάλεξαν το Pitchfork για την πρεμιέρα του "Process"; Μυρίζει σπρωξίδι; Μπορεί. Του έβαλε και πολύ καλή βαθμολογία(8.1). Το Pitchfork. Το ντεμπούτο τους όντως είναι πολύ καλό. Με έμφαση στο θόρυβο και πειραματισμό, το σκηνικό industrial, electro και post-punk. Δεν έχουν βρει ακόμη το κλειδί όμως. Τα φωνητικά πολλές φορές δε στέκονται σωστά και ακόμη και μέσα στα κομμάτια υπάρχουν διαστήματα που χάνουν το προσανατολισμό τους και ακούγονται μονότονοι. Δύο άτομα είναι αλλά ο μύθος για το πόσο θόρυβο μπορεί να δημιουργήσει κάποιος έχει πέσει για τα καλά, οπότε δεν έχει και σημασία. Κι αυτό γιατί το Pitchfork καμαρώνει και υπερβάλει.."Yvette are a two-piece band, but sound like an army". Οι Swans δηλαδή τι είναι, σούπερ νόβα; Για να μην υπερβάλω κι εγώ πάντως, τη δίνω τη ψήφο μου στους YVETTE και όταν επικεντρωθούν σε κομμάτια όπως τα "Absolutes" και "Radiation" για παράδειγμα, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη καλύτερο..

 

Genre: Noise

 

 

Perfect Pussy

Μη σε μπερδεύει η εικόνα από πάνω. Δεν παίζουν ούτε folk, ούτε pop, ουτε twee. Διακοσμούν με πολυτελή θόρυβο τ'αυτιά σου και σε κάνουν να τρίζεις τα δόντια και να φωνάζεις, grrrl! Οι Shoppers έφυγαν, οι Perfect Pussy έφτασαν. Μ'αυτό το λάιβ EP. Και παρά τη λάιβ ηχογράφηση, τα τέσσερα κομμάτια ακούγονται μια χαρά. Από το γαμηστερό riff του "I", μέχρι τη μεταμόρφωση τους σε λύκο στα μισά του "IV". Άντε να μπαίνουν και στο στούντιο λέω εγώ..

 

Genre: Punk / Noise

 

Link: bandcamp

 

ERAAS - Initiation

Όταν κυκλοφόρησε η είδηση οτι οι ERAAS έχουν ήδη έτοιμο το δεύτερο δίσκο τους, χάρηκα αλλά παράλληλα κάπως με προβλημάτισε το γεγονός οτι ήταν έτοιμος σε λιγότερο από ένα χρόνο από το ντεμπούτο τους. Το πρόβλημα είναι ότι πολύ λίγες μπάντες έχουν καταφέρει να επιστρέψουν τόσο σύντομα και σου κλείσουν το στόμα. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα, "Old Magic", έβγαινε από τα σωθικά της πρεμιέρας. Σύντομο βέβαια και απλό, αλλά κοντά του. Σήμερα το "Initiation" έγινε διαθέσιμο για streaming. Και καθώς το ακούω θα ήθελα να τους ρωτήσω γιατί βιάστηκαν. Οχτώ νέα κομμάτια από τα οποία το ένα, "Circling" δε θα έπρεπε καν να υπάρχει. Εκτός τόπου και χρόνου, μια απλή εισαγωγή που με μαγικά έγινε κομμάτι. Ενώ το "Above", αν και θα μπορούσε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης, παρα είναι μικρό και καταλήγει σε αυτοκτονία. Μείον δύο, ήδη. Τα υπόλοιπα πέντε(αφήνω έξω το "Old Magic") προσπαθούν να φτιάξουν ένα άλμπουμ. Φυσικά και δεν τα καταφέρνουν. Κρίμα, γιατί πραγματικά περίμενα κάτι καλύτερο. Το "Looking Glass/Pettibon" που ανοίγει το δίσκο μοιάζει με αστείο. Εύχεσαι να μη συνεχίσουν έτσι. Στο αμέσως επόμενο, "The Dream", η κατάσταση βελτιώνεται, οι ERAAS θυμούνται πως πρέπει να δουλέψουν και προς τα που και μέχρι στιγμής κρατάμε δύο. Κρατάμε και το "Guardian/Descent". Χωρίς να εντυπωσιάζει αλλά και χωρίς ιδιαίτερη γκρίνια. Βασικά, μοιάζει αρκετά με το "Old Magic", απλά είναι λίγο μεγαλύτερο και με μια αχρείαστη ουρά. Δύο έμειναν, τα "Splitting" και "Initiation". Το πρώτο παραμένει πιστό στην ατμόσφαιρα των ERAAS, haunting και dreamy, με το ομότιτλο να είναι ίσως το πιο άρτιο ανάμεσα στα υπόλοιπα και να κλείνει το δίσκο υπέροχα. Το σύνολο όμως σε αφήνει ανικανοποιήτο. Ίσως οι ERAAS να έπρεπε να περιμένουν λίγο ακόμη ή έστω να πέταγαν έξω τρία κομμάτια, να άλλαζαν το LP σε EP και να το βάφτιζαν σε φάση, αυτά είναι που κόπηκαν από το ντεμπούτο. Ένιγουει, η γεύση πικρή αλλά ελπίζουμε. Πάμε για τα διπλά ή τίποτα..

 

Genre: Post-Punk / Darkwave

 

Link: stream

 

 

Lucrecia Dalt - Syzygy

Είναι δύσκολο πολλές φορές να γράψεις κάτι για ένα άλμπουμ, όταν δεν το ακούς απλά αλλά το βιώνεις. Όταν αυτό το άλμπουμ διώχνει τα μάτια σου απ'το κεφάλι και τ'αφήνει ελεύθερα να φύγουν μακριά. Τη στιγμή που ξεκινάς να γράψεις κάτι, είναι σα να χαλάς τη γιορτή. Σα να πρέπει να ξυπνήσεις στις πέντε το πρωί για να διαβάσεις. Και λες δε γίνεται, δε μπορώ να γράψω. Το μυαλό μου είναι αλλού. Και σταματάς. Συνεχίζεις ν'ακούς αλλά δε μπορείς, θέλεις να το μοιραστείς, ίσως κάποιος που δεν το έχει ακούσει να το γουστάρει όσο κι εσύ. Και το βάζεις να παίζει ξανά και αρχίζεις. Και σε πιάνει και λίγο άγχος γιατί το μυαλό σου κολλάει στη φωνή της Lucrecia Dalt και η όποια προσοχή σου σέρνεται σαν απολίθωμα. Γιατί το τρίτο άλμπουμ της, "Syzygy", σου φέρνει στο μυαλό Julia Holter, Portishead καθώς και μερικές "γυναικείες" σπίθες από Swans, στο "Volavérunt", με τη Gibbons στο τέλος να κερνάει τσάι το Gira. Λέει οτι η Lucrecia Dalt έχει επηρρεαστεί βαθιά από τις ταινίες που έχει δει και η αλήθεια είναι οτι το πειραματικό άκουσμα του "Syzygy" φέρνει πολλές εικόνες. Ίσως ήθελε η μουσική ν'ακούγεται κάπως έτσι έτσι σε κάποιες αγαπημένες σκηνές της. Η Lucrecia Dalt δε θα έλεγες βέβαια ότι θριαμβεύει. Κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να ήταν μεγαλύτερα. Χάνονται. Κρέμονται στο δίσκο σα μισοτελειωμένες ιδέες. Ιδέες ωραίες βέβαια αλλά αν η δουλειά ήταν ολοκληρωμένη, η βαρύτητα θα ήταν διαφορετική. Δε θριαμβεύει λοιπόν όμως το χειροκρότημα στο τέλος το παίρνει επάξια..

 

Genre: Experimental

 

Link: stream

 

Helen - Felt This Way

Προφανώς θα το έχετε ακούσει. Αλλά αν όχι, η Liz Harris, το κορίτσι μας ντε, αλλάζει δέρμα. Από τα μανίκια φαίνεται οτι είναι πολύ φινετσάτο. Σε ξελογιάζει. Μόνο με αυτά να βγεις έξω είσαι καλυμμένος. Και που να σκάσει ολόκληρο το κουστούμι. Θα κοιμάσαι μ'αυτό. Η Liz Harris αποφασίζει να κάνει την κατάλληλη αλλαγή στην κατάλληλη στιγμή. Τα δύο πρώτα κομμάτια της νέας της μπάντας Helen, "Felt This Way" και "Dying All the Time", βουτάνε στη shoegaze σκηνή με τα φωνητικά της Liz απόμακρα, θαμμένα αλλά ταυτόχρονα αιθέρια. Νομίζεις οτι πρόκειται για κλώνο. Δε μπορείς να αντιληφθείς αυτήν την αλλαγή στη αρχή. Μετά όμως απλά δε σταματάς να τα ακούς. Ελπίζω αυτό το 7" να έχει συνέχεια και οι Helen να μας δώσουν ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δώρο. Δέχομαι δώρα. Το περιτύλιγμα δε με νοιάζει. Απλά στείλε το..

 

Genre: Shoegaze / Noise Pop

 

 

The Spook School - Dress Up

Η φετινή χρονιά μόνο indie δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Το 2012 ήταν σαφώς πιο πλούσιο σε κυκλοφορίες αλλά και ποιότητα. Ίσως επειδή ήταν τόσο ανέλπιστα καλή χρονιά πέρυσι, φέτος ο θείος indie αποφάσισε να μας ξενερώσει. Είναι γεγονός οτι το 2013 είναι φτωχό. Ή όχι και τόσο? Πρόσφατες κυκλοφορίες όπως τούτο, το "Dress Up" αλλά και το "Weird Sister" των Joanna Gruesome ανεβάζουν λίγο τους παλμούς στις indie καρδιές. Είμαστε ζωντανοί, φωνάζουν. Οι The Spook School δεν είναι βέβαια Cats on Fire ή Burning Hearts. Γι'αυτό, βάλε τη nutella πίσω στο ντουλάπι. Δεν είναι το γλυκό, μελαγχολικό άκουσμα που θα σε κάνει να χαζεύεις τη βροχή και να μετράς τ'άστρα. Είναι η φάση που βάζεις το "Dress Up" και οι κιθάρες σε πετάνε έξω από το σπίτι. Τα ριφς έχουν πάντα χώρο για να κάνουν το παιχνίδι τους και το κάνουν πολύ καλά. Οι φωνές δεν είναι το δυνατό τους σημείο αλλά βασικά αυτά τα άχαρα φωνητικά κάπως βγάζουν νόημα στην όλη φάση. Μόνο στο "Something" αφληνουν για λίγο μόνο το γκάζι. Ο Adam Todd νομίζεις οτι τραγουδάει από τη μύτη αλλά όταν αποφασίζει να ξεσπάσει λίγο πάνω στην κιθάρα του("Can You Ever Trust A Man Who Thinks Matt Damon's Really Cool?") οι The Spook School μόνο σε indie μπάντα δε φέρνουν. Αν αναλογιστείς τη διαφορετικότητα του "Dress Up" θα συναντήσεις ένα σπουδαίο ντεμπούτο. Είναι από αυτές τις μπάντες που σου δίνουν την εντύπωση οτι έχουν πολλά να δώσουν ακόμη..

 

Genre: Indie

 

Link: bandcamp

 

 

Cellular Chaos - S/T

Κι εκεί που νόμιζα οτι τα είχα όλα κανονισμένα με τα μεταλλία σκάει το αουτσάιντερ και μου λέει fuck off! Εντάξει, γουστάρω πολύ αυτό που ακούω. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οτι οι Cellular Chaos κάνουν τους Tunabunny να μοιάζουν με γιαπωνέζικη ποπ μπάντα. Κακία και αδικία αλλά ξέρεις, έτσι για τον εντυπωσιασμό. Η κιθάρα του Weasel Walter αγγίζει το χάος. Βασικά, σε καταστρέφει. Γενικά, ότι κινείται πάνω σ'αυτό το δίσκο. Ρε λες να το έχασα? Νομίζω οτι είναι οτι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Πρέπει να με ψάξω λίγο, το άλμπουμ δεν έχει καν τελειώσει ακόμη. Το κλείνω εδώ και συνεχίζω να το ακούω. Κάτι που πρέπει να κάνεις κι εσύ. Seriously..

 

Genre: Chaos

 

Link: bandcamp

 

Boardwalk - S/T

Δε χρειάζεται να διαβάσεις καμία κριτική γι'αυτό το ντεμπούτο. Με το που αρχίσει να παίζει το πρώτο κομμάτι θα πεις αμέσως.."αυτοί ρε συ ακούγονται λες και οι Mazzy Star και Beach House έχουν ξεμείνει στο ίδιο ασανσέρ. Ή ανελκυστήρα αν προτιμάς. Ανυψωτήρα επίσης. Δέκα dream pop κομμάτια κυοφορεί το "Boardwalk", τα οποία, αν είσαι φαν του είδους, θα λατρέψεις. Η παγίδα εδώ είναι οτι οι Boardwalk "αντιγράφουν" τόσο ξεδιάντροπα, με αποτέλεσμα να λείπει οποιοδήποτε στοιχείο έκπληξης. Επειδή ακριβώς βρίσκονται κάπου ανέμεσα στις επιρροές τους, πολλές φορές χάνουν σε δυναμική ενώ είναι απαραίτητη και άλλες χάνουν σε βάθος, επίσης απαραίτητο. Όλα αυτά τα συμπερασμάτα βέβαια βγαίνουν επειδή το μυαλό σου είναι πιο πολύ ώρα στις άλλες μπάντες παρά στους Boardwalk. Αναπόφευκτο όταν κινείσαι στα όρια. Άδικο βέβαια για τη μπάντα αλλά είναι γεγονός. Ίσως αν μπορέσεις να συγκεντρωθείς μόνο σ'αυτούς να ακούσεις τελείως διαφορετικά το άλμπουμ. Χωρίς φυσικά να θέλω ν'αφήσω την εντύπωση οτι το ντεμπούτο των Boardwalk δεν είναι καλό. Είπα πριν οτι οι φανς θα τους λατρέψουν. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά. Καλά, πάντα τέτοιοι δίσκοι είναι ευπρόσδεκτοι σπίτι μου..

 

Genre: Dream Pop

 

 

Ambrose

Δεν είναι τα αγαπημένα μου σύνθια αλλά το πρώτο σίνγκλ των Ambrose, "Hourglass Sands", ήρθε με τη βροχή, η βροχή μ'αρέσει και η φωνή της τύπισσας μ'αρέσει ακόμη πιο πολύ. Κάπως έρχεται σε μια ωραία αντίθεση με τα κρύα πλήκτρα. Θα ήθελα να την ακούσω και με κιθάρες βέβαια. Αλίμονο. Το ντεμπούτο ep των Ambrose, "Spanish Boomerang", έρχεται στις αρχές του νέου έτους..

Genre: Synth Pop

Fucktion

Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε αεροπλάνα. Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε καφετέρειες. Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε συμβούλια. Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε στάδια, ανάμεσα από διαφημιστικά σποτάκια. Και δεν παίζει. Γιατί δεν απευθύνεται στη μάζα αλλά σε σένα προσωπικά. Θέλει την προσοχή σου. Σε ψάχνει. Η μουσική των φάξιον είναι το χέρι που ξεχωρίζει τα σκατά που έχεις στο κεφάλι σου και σου λέει, "σκέψου". Σκέψου λίγο μαλάκα γιατί είσαι έτοιμος να σπρώξεις το πτώμα που έχεις για σώμα στο κενό.

Το "SLIT" είναι η νέα τους κυκλοφορία, την οποία μοιράζονται με τους Anemic Royalty. Στο πρώτο κομμάτι, "Vinegar Blood", βλέπω το βήμα μπροστά. Τα τύμπανα φωνάζουν φάξιον και η φωνή στριφογυρίζει σα μεθυσμένη, σου δίνει την εντύπωση οτι ο ράγκεντυ δεν ήταν ακίνητος όταν τραγουδούσε. Ίσως το πιο "wasted" κομμάτι τους, ένα από τα πιο ωραία που έχουν γράψει. Αν και αυτό με το οποίο κόλλησα ήταν το "Wouldn't it be better if we just fucked and forgot about it?". Με παρέλυσε συναισθηματικά. Νομίζω οτι αυτή είναι και η διαφορά αυτής της κυκλοφορίας από τις προηγούμενες. Μοιάζουν να εστιάζουν πιο πολύ στο συναίσθημα. Τουλάχιστον έτσι το έλαβα εγώ. Υπάρχει όμως μια ένσταση. Θα ήθελα, τουλάχιστον σε κάποια κομμάτια, να τα σπάνε στο τέλος. Να αφήσουν λιγάκι τα κορμιά τους να ουρλιάξουν. Να το κορυφώνουν το κομμάτι. Γιατί μπορούν και το έχουν δείξει. Αισθάνθηκα ότι έλειψε αυτό σε κανά δυο τραγούδια. Ελπίζω στην επόμενη κυκλοφορία τους να το δω. Θα μου άρεσε.

Όσο για τη 17λεπτη συμμετοχή των Anemic Royalty, υπήρχαν σημεία-θέματα που μου άρεσαν πάρα πολύ. Έχουν ωραία στοιχεία. Απλά, ίσως να ήταν καλύτερο να συμμαζέψουν λίγο τις ιδέες τους και να τις χτίσουν χωριστά, νιώθω ότι χάνονται τραγούδια έτσι. Γιατί να μην πάρουν το τέλευταίο δίλεπτο και να το κάνουν ένα kraut διαμάντι. Γενικά όμως το έχουν τα παλικάρια και μακάρι να τους ακούσουμε ξανά.

Καλή συνέχεια λοιπόν ραγκεντυ και υπόλοιποι. Ανανεώνουμε..

Genre: Oceans spitting lakes

Link: bandcamp

Lié

Η Ashlee Luk παίζει και σε μια μπάντα με όνομα //ZOO. Τους άκουσα αλλά πολύ πρόχειρα και δεν έχω γνώμη. Ωστόσο η νέα μπάντα της, Lié, μου έκατσε αμέσως. Τρία κορίτσια που ουρλιάζουν για το post-punk. Θα βγάλουν το Masters EP κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον. Αν είναι έτσι εγώ λέω να βγάλουν και LP σύντομα..

 

Genre: Post-Punk

 

Link: bandcamp

 

 

Constant Mongrel - Heavy Breathing

Αυτούς τους είχα μάθει πέρυσι από τα παιδιά του Airesia. Βέβαια, ο ranx xerox θα έγραφε σίγουρα κάτι καλύτερο για το άλμπουμ και κάποια στιγμή ελπίζω να το κάνει. Η παρέα των Constant Mongrel μεγαλώνει φέτος, η κιθάρα αποκτά αδερφάκι και το "Heavy Breathing" είναι η φάση που πας στο μπαρ νηστικός, κάθεσαι και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου το σφηνάκι. Ναι, τη γάμησες. Μόνο η μυρωδιά του γεννά ξερατά. Εντάξει, εδώ δεν υπάρχει καλή έννοια, καταλαβαίνεις. Και λέω σφηνάκι γιατί ο δίσκος δε ξεπερνά το είκοσι λεπτά. Αλλά και τα οκτώ κομμάτια βρωμάνε αλκοόλ. Μπάρα, καπνό, αλκοόλ. Το "Heavy Breathing" μπαίνει με το "Complete" και σε παίρνει από τα μαλλιά. Σπρωξίδια, ασυναρτησίες και κάτω στο πάτωμα. Βασικά όλος ο δίσκος είναι σε αυτή τη φάση. Από το χορό του "In the Courts" μεχρι το μεγαλύτερο και τελευταίο κομμάτι "Inflicted", το οποίο τελειώνει με τα σύνθια γυμνά πάνω στη μπάρα και αυτές τις βαριές αναπνοές που έχεις όταν έρχεται η ώρα να πέσεις στο κρεββάτι και όλα γυρνάνε σα λούνα παρκ..

 

Genre: Post Punk

 

Cloud - Comfort Songs

Έχω βρει τυχαία το "Comfort Songs" να κρέμεται σ'ένα μπλογκ όπου διαβάζω για το πόσο ζεστό άλμπουμ είναι και τι υπέροχες μελωδίες έχει. Παρά τις εντυπωσιακές κριτικές, αρχίζω να το ακούω εντελώς αδιάφορος. Πόσο καλό θα μπορούσε να είναι, σκέφτομαι. Ένας πιτσιρικάς 21 χρονών κρύβεται από πίσω, τι στο καλό. Εντάξει. Το πρώτο κομμάτι δεν έχει τελειώσει ακόμη και είμαι σε φάση, "έλα ρε, αυτό είναι ωραίο". Για να δούμε. Το "Comfort Songs" προχωρά και συνεχίζει να με κερδίζει. Στα τέσσερα πρώτα κομμάτια η ποπ του Tyler Taormina με εκπλήσσει ευχάριστα. Πολύ ευχάριστα. Στο "Stomach Pit" πάει να μου τα χαλάσει αλλά στο τέλος το σώζει. Δε ξέρω, το "Comfort Songs" ακούγεται πολύ ώριμο και γεμάτο για να κρύβει μόνο ένα πιτσιρικά. Σου δίνει την εντύπωση οτι είναι άλμπουμ μπάντας. Έχω φτάσει στο "Mother Sea" πλέον και είμαι σίγουρος οτι αυτό το ντεμπούτο θα παίζει στ'αυτιά μου και στο μέλλον. Ο μικρός τα πάει περίφημα. Ο δίσκος κλείνει με τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια αλλά και πιο αδύναμα κομμάτια. Το σχεδόν δεκάλεπτο "Desperation Club" και το "Halley’s Comet", όπου ειδικά το δεύτερο πάει κόντρα στον υπόλοιπο δίσκο και αν και στην αρχή του νομίζεις οτι θέλει πιάσει το "Amorino" της Isobel Campbell τελικά φεύγει και από εκεί και κάπου τον χάνεις κι εσύ. Αν εξαιρέσεις όμως τον περίεργο αυτόν τρόπο που διάλεξε για να κλείσει το "Comfort Songs", το ντεμπούτο του Tyler Taormina είναι απολαυστικό κι ενδιαφέρον. Να το ακούσεις..

Genre: Pop

Link: bandcamp

The Proctors - Everlasting Light

Επιστροφών συνέχεια. Δε ξέρω αν έχει εξαπλωθεί καμιά γρίπη ή αν όλοι τους έχουν ξεμείνει από φράγκα και δόξα αλλά όσο στ'αυτιά μου φτάνουν όμορφα πράγματα δε με απασχολεί τι στο καλό έχει συμβεί. Οι Proctors βέβαια δεν είχαν να δείξουν κάτι παραπάνω από ένα άλμπουμ και δύο 7". Το "Pinstripes & Englishmen" κυκλοφόρησε το 1995 κι έκτοτε τίποτα, απόλυτη σιγή ως Proctors, μέχρι το 2011 όπου κυκλοφόρησαν στη Shelflife Records ένα τρίτο 7". Και φτάνουμε στο σήμερα, κυριολεκτικά, για να τους δούμε να κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, "Everlasting Light". Φαίνεται όμως ότι "once an indie boy, always an indie boy". Ο Gavin Priest παρέα με τον Adrian Jones και τα νέα μέλη Margaret Calleja και Thomas Aherne ηχογραφούν αυτό που θα άκουγες και τότε πίσω στις αρχές των 90's. Όλη εκείνη η κουλτούρα είναι εδώ μέσα. Αυτό είναι πάντως που μοιάζει αξιοθαύμαστο σε όλες αυτές τις "καλές" επιστροφές. Πως μπορεί κάποιος και κρατά τόσο ζωντανή αυτή τη σύνδεση με το παρελθόν, παρά το γεγονός οτι έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Και όχι πέντε ή έξι χρονάκια αλλά σχεδόν 20ετία. Δε ξέρω. Η αλήθεια είναι οτι αλλάζουμε, σίγουρα, αλλά τελικά φαίνεται ότι τίποτα δε χάνεται. Απλά χρειάζεσαι τον τρόπο για να τα σύρεις στην επιφάνεια και να γυρίσεις τα ρολόγια. Και ναι οκ, ίσως όλα αυτά τα τραγούδια απλά να ήταν κρυμμένα σε κάποιο συρτάρι, παίρνω και κανά δυο νέους που στάζουν πάθος κι έτοιμη η σούπα. Οκ, προτιμώ να κρατήσω τη ρομαντική εκδοχή και να πιστέψω οτι το "Everlasting Light" δημιουργήθηκε από δύο μεσήλικες που παίζουν καλύτερη indie pop κι από 20άρηδες..

 

Υ.Γ. Μιας και πιάστηκα με τις επιστροφές, κάτι για τους φανς του είδους:

 

"Damaged Goods are proud to present the Talulah Gosh retrospective. With recordings, radio sessions, archive photos and extensive liner notes by The Legend! (Everett True), Was It Just A Dream? celebrates DIY indie pop at its happiest..This collection features all known Talulah Gosh recordings including the first demo tape, which was originally sent to Stephen Pastel in a plasticine-covered cassette box. It secured the band their recording contract with 53rd and 3rd and was eventually made available for the first time as a very limited release 7" for Record Store Day in 2012. The album also includes a free extra download of one of the later Talulah Gosh gigs at the Old Fire Station in Oxford, with Eithne singing but notable for the fact that you can hear Elizabeth heckling in the background."

 

Genre: Pop / Indie