Up | Down

Από το Blogger.
 

The Proctors - Everlasting Light

~ ~

Επιστροφών συνέχεια. Δε ξέρω αν έχει εξαπλωθεί καμιά γρίπη ή αν όλοι τους έχουν ξεμείνει από φράγκα και δόξα αλλά όσο στ'αυτιά μου φτάνουν όμορφα πράγματα δε με απασχολεί τι στο καλό έχει συμβεί. Οι Proctors βέβαια δεν είχαν να δείξουν κάτι παραπάνω από ένα άλμπουμ και δύο 7". Το "Pinstripes & Englishmen" κυκλοφόρησε το 1995 κι έκτοτε τίποτα, απόλυτη σιγή ως Proctors, μέχρι το 2011 όπου κυκλοφόρησαν στη Shelflife Records ένα τρίτο 7". Και φτάνουμε στο σήμερα, κυριολεκτικά, για να τους δούμε να κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, "Everlasting Light". Φαίνεται όμως ότι "once an indie boy, always an indie boy". Ο Gavin Priest παρέα με τον Adrian Jones και τα νέα μέλη Margaret Calleja και Thomas Aherne ηχογραφούν αυτό που θα άκουγες και τότε πίσω στις αρχές των 90's. Όλη εκείνη η κουλτούρα είναι εδώ μέσα. Αυτό είναι πάντως που μοιάζει αξιοθαύμαστο σε όλες αυτές τις "καλές" επιστροφές. Πως μπορεί κάποιος και κρατά τόσο ζωντανή αυτή τη σύνδεση με το παρελθόν, παρά το γεγονός οτι έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Και όχι πέντε ή έξι χρονάκια αλλά σχεδόν 20ετία. Δε ξέρω. Η αλήθεια είναι οτι αλλάζουμε, σίγουρα, αλλά τελικά φαίνεται ότι τίποτα δε χάνεται. Απλά χρειάζεσαι τον τρόπο για να τα σύρεις στην επιφάνεια και να γυρίσεις τα ρολόγια. Και ναι οκ, ίσως όλα αυτά τα τραγούδια απλά να ήταν κρυμμένα σε κάποιο συρτάρι, παίρνω και κανά δυο νέους που στάζουν πάθος κι έτοιμη η σούπα. Οκ, προτιμώ να κρατήσω τη ρομαντική εκδοχή και να πιστέψω οτι το "Everlasting Light" δημιουργήθηκε από δύο μεσήλικες που παίζουν καλύτερη indie pop κι από 20άρηδες..
 
Υ.Γ. Μιας και πιάστηκα με τις επιστροφές, κάτι για τους φανς του είδους:
 
"Damaged Goods are proud to present the Talulah Gosh retrospective. With recordings, radio sessions, archive photos and extensive liner notes by The Legend! (Everett True), Was It Just A Dream? celebrates DIY indie pop at its happiest..This collection features all known Talulah Gosh recordings including the first demo tape, which was originally sent to Stephen Pastel in a plasticine-covered cassette box. It secured the band their recording contract with 53rd and 3rd and was eventually made available for the first time as a very limited release 7" for Record Store Day in 2012. The album also includes a free extra download of one of the later Talulah Gosh gigs at the Old Fire Station in Oxford, with Eithne singing but notable for the fact that you can hear Elizabeth heckling in the background."
 
Genre: Pop / Indie
 
 

The Oscillation - From Tomorrow

~ ~

Τα καθάρματα επιστρέφουν με πιο ψυχεδελική διάθεση. Έχει τις στιγμές που θα σε σηκώσει πάνω, στα "No Place To Go" και "Corridor (part One)" αλλά και παραδόξως κομμάτια όπως τα "Dreams Burn Down" και "Out Of Touch" όπου ρίχνουν τελείως ταχύτητες και γίνονται πιο εσωστρεφείς. Στο τέλος του ομότιτλου, "From Tomorrow", εκπλήσουν ευχάριστα και προσεγγίζουν πολύ όμορφα μια shoegaze ατμόσφαιρα, για να σε υπνωτίσουν στα "Descent" και "All You Want To Be". Βασικά όσο πιο πολύ ακούς το "From Tomorrow" τόσο σε κερδίζει. Νομίζω οτι ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ. Σου δείχνουν οτι σα μπάντα έχουν τα περιθώρια να τη ψάξουν και να εξελιχθούν κι άλλο. Πήραν το χρόνο τους και κατέληξαν σε εννέα κομμάτια όπου πραγματικά κανένα δεν περισσεύει. Και κάποιοι τυχεροί από εσάς θα τους δείτε και λάιβ στις 8 Νοεμβρίου στην Αθήνα..
 
Genre: Psych / Noise / Experimental
 
Link: bandcamp
 
 

Vaadat Charigim - The World Is Well Lost

~ ~

Δεν περιμένα ν'ακούσω shoegaze από το Ισραήλ και μάλιστα να μ'αρέσει. Που βέβαια πολλές φορές πλησιάζει την indie. Γι'αυτό και δεν είναι τόσο εσωστρεφές. Κάτι που καταφέρνουν όμως άψογα στο "Kmo Lahzor Habaita", όπου ζαχαρώνουν και την ψυχεδέλεια. Άλλωστε, όταν η shoegaze κεντάει, είναι ψυχεδέλεια. Το "The World Is Well Lost" ανοίγει με το "Odisea" και δεν αλλάζουν και πολλά μέχρι το τέλος του δίσκου. Οι Vaadat Charigim μένουν πιστοί σε μια γραμμή και δεν έχουν εκπλήξεις να σου δώσουν. Αυτό ίσως είναι ένα αρνητικό στοιχείο. Βέβαια, δε θα είναι και ο πρώτος φλατ δίσκος που θα σου αρέσει και η αλήθεια είναι οτι τα κομμάτια είναι καλογραμμένα και με προσεγμένη παραγωγή. Το "Kezef Al Hamayim" είναι το "χιτ" του άλμπουμ(μαζί με το "Haolam Avad Mizman") και η φωνή του τύπου είναι στην καλυτέρη στιγμή της..
 
Genre: Shoegaze
 
Link: bandcamp
 

HSY

~ ~

Είναι κάτι παραπάνω από θλιβερό αυτό που έγινε και βιώνουμε όλοι μας αυτές τις ημέρες. Το κράτος έχει αφήσει τις ύαινες ελεύθερες και έτοιμες για αίμα. Κανονικά όμως. Δε ξέρω αν μπορείς να βρεις τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψεις αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας. Η οργή αυτήν τη στιγμή περπατά σε τεντωμένο σχοινί. Το θέμα είναι οτι στο μέλλον θα υπάρξουν ακόμη χειρότερες στιγμές και οι γραβάτες μετά τις συνελεύσεις τους, όπου ο ένας ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο, χουφτώνουν η μία την άλλη και πίνουν κοκτέιλς μέσα στο μπουρδέλο που λέγεται βουλή. Δεν τους καίγεται καρφί. Δεν κάνουν τίποτα ρε. Πραγματικά τίποτα. Απλά αδυνατείς να το κατανοήσεις. Μακάρι ν'αλλάξει κάτι. Βασικά, μακάρι να ξυπνήσουμε κι εμείς και να κατανοήσουμε πόσο κινδυνεύει πλέον η ελευθερία μας.. Υ.Γ. Μέσα στο χαμό και οι HSY.
 
Genre: Noise / Post Punk
 
Link: bandcamp
 

Flaamingos - S/T

~ ~

Δε ξέρω γιατί αυτός ο δίσκος πήρε μόνο 5.9 στο Pitchfork. Καλά, πολλά δεν καταλαβαίνεις γι'αυτούς εκεί αλλά τεσπα. Όχι οτι το ντεμπούτο των Flaamingos διεκδικεί πρώτη μούρη στις βιτρίνες κοσμηματοπωλείων αλλά οκ, όχι και 5.9! Δηλαδή ρε συ πιτσφορκ, τι ήταν αυτό το απίστευτο στοιχείο που σε έκανε να βάλεις 5.9 και όχι 6.0 ας πούμε? Σαν κάτι ψυχάκηδες καθηγητές στη σχολή που έκοβαν γραπτά με 4.9! Έλεος ρε. Νομίζω οτι αξίζει κάτι καλύτρο ο δίσκος των Flaamingos. Όλα τα κομμάτια στοχεύουν στο 80's και μπορεί σε πολλά σημεία να ήθελαν να ακούγονται σαν τους Smiths, κάτι που δε γίνεται, αλλά σε καμία περίπτωση δε λες οτι αποτυγχάνουν κιόλας. Σχεδόν όλος ο δίσκος στέκεται αξιοπρεπώς. Σκοτάδι και ποπ μαζί. Ουσιαστικά, κάνουν οτι και οι Girls Names. Σ'ένα γενικότερο πλάνο. Προσωπικά θα τιμήσω αρκετά το ντεμπούτο τους. Δηλαδή, ήδη το κάνω..
 
Genre: Post Punk
 
Link: bandcamp
 
 

Fat White Family - Champagne Holocaust

~ ~

Κάπου αραίωσαν οι αναρτήσεις, μαλακία. Νομίζω οτι ήρθε η ώρα να στρωθώ στη δουλειά γιατί άρχισε να μου λείπει το ρημάδι. Αρχή με αυτά τα Αγγλάκια. Διάβαζα λοιπόν μια συνέντευξή τους στο "The Quietus", όπου σε κάποιο σημείο ο τύπος περιγράφει τη συνάντηση μαζί τους:
 
- When I arrive at the Brixton pub where the Fat Whites are based I’m greeted by Saul who, if anything, looks ten times more ill in real life, he is wearing a bath house/psychiatric hospital issue towelling dressing gown of the kind the stains will no longer wash out of, he scratches himself fulsomely announcing: “Sorry, I think I’ve got bed bugs.” -
 
..και καταλήγει(αφού τους είχε φέρει σα "δώρο" κάτι πορτοκάλια..)
 
- However the second I get them out Saul sets at them like a wolverine, devouring them in record time. The massive and unexpected rush of Vitamin C causes him to visibly change colour during the interview. -
 
Δε ξέρω για τι κουρέλια πρόκειται και αν όντως είναι κουρέλια ή ψευδοπροφήτες της σειράς, αλλά το "Champagne Holocaust" έχει κάτι. Κάτι περίεργα ωραίο. Οπότε αναγκάζεσαι να τους το δώσεις. Στο name dropping θα διαβάσεις για Suicide, θα διαβάσεις για Cramps και Birthday Party. Εντάξει, δεν έχει σημασία κιόλας. Οι Fat White Family βγάζουν πολύ ενέργεια και γράφουν ωραίες μουσικές. Μπλουζάρουν, ψυχεδελίζουν, παίζουν ποπ. Ντεμπούτο διαμάντι. Ελπίζω να κρατήσουν αυτό το βρώμικο, αντισταρ προφίλ που δείχνουν και ν'ακούσουμε και στο μέλλον από τα ερπετά..
 
Genre: Bed Bugs
 
Link: bandcamp
 
 

HaiKai No Ku - Sick on my Journey

~ ~

Το ταξίδι με το ντεμπούτο των HaiKai No Ku είναι εφιάλτης. Με την καλή έννοια(αν υπάρχει). Είναι θόρυβος που δε μπορείς να του πεις όχι. Οι κιθάρες σκάβουν κανονικά το κεφάλι σου και του πετάνε μέσα πλημμύρες. Γιατί οι κανόνες, είναι κάτι που δε γίνεται κατανοητό εδώ. Ο δίσκος ανοίγει ιδανικά με το "Powder Flower", το οποίο παρασύρει τα πάντα και σπέρνει πανικό. Τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια δεν έχουν την ίδια κορύφωση, όπου αν εξαιρέσεις το τελευταίο, "Carving Kuhi", στα άλλα ζητάς το κάτι παραπάνω. Να τα σπάσουν δηλαδή. Να κλείσει το κομμάτι και να ψάχνεσαι. Ίσως αυτό να ευθύνεται που όταν τελειώσει η ακρόαση μένεις με το συναίσθημα ότι κάτι λείπει. Κατά τ'άλλα όμως, ο δίσκος απλά σε τριπάρει σα ν'ακούς την καλύτερη ψυχεδέλεια. Νομίζω ότι όταν γουστάρεις κάτι πολύ, το καταλαβαίνεις αφού τελειώσει κι εσύ θες να βουτήξεις πάλι εκεί. Κι αυτό συμβαίνει τώρα με το "Sick on my Journey". Φαντάζομαι ότι σε βινύλιο θ'ακούγεται ακόμη πιο γαμάτο. Γαμημένα mp3...ευτυχώς έχουμε κι εσάς;)
 
Genre: Death Rock / Noise / Psych
 
Link: bandcamp
 

Beth Israel

~ ~

Πρώτη του Σεπτέμβρη. Κάτι σαν Πρωτοχρονιά που λένε. Νέο ξεκίνημα, στόχοι και μαλακίες. Και γύρω στα τέλη Νοέμβρη κοιτάς πίσω και σου την λες. Για το νέο ξεκίνημα λοιπόν, κάνω δώρο στο φθινόπωρό μου, τους Beth Israel. Έχουν δύο άλμπουμς και αν κατάλαβα σωστά έχει κυκλοφορήσει μόνο η s/t cassette. Φέτος. Είναι όμως το 2011. Το άλλο, το "Dental Denial", πρέπει να είναι φετινό αλλά χωρίς κυκλοφορία. Η μπάντα είναι από το Austin, οπότε τη μια μικρή επιρροή τη βρήκες κιόλας. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το σύνολο. Καμία σσχέση. Άρκεί ν'ακούσεις τα δύο τελευταία κομμάτια από την s/t cassette. Και παρόλο που δεν καταλαβαίνεις που ακριβώς θέλουν να το πάνε, η μπάντα σου δίνει την εντύπωση πως έχει ταυτότητα. Και συνέχιζεις ν'ακούς παρά τα ερωτηματικά που δημιουργούνται. Και για κάποιο λόγο τους γουστάρω. Τα δε βιντεάκια που έχουν ανεβάσει στο tumblr τους είναι τελείως άκυρα, αλλά ναι, ταιριάζουν σ'αυτήν την όποια αισθητική έχουν..
 
Genre: Bed, Beth and Cigarettes