Up | Down

Από το Blogger.
 

Orphan Fairytale

~ ~

Αφήνω για λίγο τις κιθάρες, βλέμμα εκεί που παλιά σύχναζα πολύ περισσότερο. Πολλά και αγαπημένα ambient βράδια, με παρέα ή μόνος. Η Orphan Fairytale είναι από το Βέλγιο, εκεί που πέρασα το καλύτερο εξάμηνο της ζωής μου. Εδώ και αρκετά χρόνια κυκλοφορεί μουσική σε διάφορα labels και φέτος ήρθε η στιγμή να μαζέψει δουλειές της από την περίοδο 2008 - 2011 και να τις βάλει σε ένα διπλό LP. Χορηγός η Aguirre Records. Η Eva Van Deuren, το πραγματικό της όνομα, δημιουργεί μια παιχνιδιάρικη πειραματική ατμόσφαιρα την οποία τα τρία τελευταία βράδια ακούω συνεχώς. Δεν έχει τους θορύβους και τις τραβηγμένες "σιωπές" που ενίοτε παρουσιάζουν εφάμιλλοι δίσκοι. Που προσωπικά δε μου αρέσουν και τόσο πολύ, κάπου με κουράζουν αρκετά και τους απορρίπτω πριν καν ολοκληρωθούν. Αυτό δε σημαίνει ότι η Orphan Fairytale βρίθει από συγκλονιστικές ιδέες και μουσικές καινοτομίες αλλά παρουσιάζει κάτι ενδιαφέρον, ένα ωραίο τριπ και όταν προσεγγίζει τη σκοτεινή της πλευρά, το αποτέλεσμα είναι ακόμη καλύτερο. Η ιστορία λέει, θα το διαβάσεις και στο bandcamp αυτό, ότι της ζητήθηκε να ανοίξει και συναυλία των Sonic Youth, μιας και ο Thurston Moore δήλωνε φαν της μουσικής της. Είναι κάποιο γαλόνι. Αν λοιπόν είσαι της φάσης προχώρα. Το εξώφυλλο δεν είναι από αυτήν την κυκλοφορία, "My Favorite Fairytale", αλλά από "Comets Come Alive" που κυκλοφόρησε στη Blackest Rainbow το 2012..
 
Genre: Experimental / Electronic
 
Link: bandcamp
 

Modern Marriage

~ ~

Μένω στο Portland, έτσι για να πάω κόντρα στον κύριο σπιράλ. Δύο κορίτσια, ένα αγόρι, οι Modern Marriage. Ακόμη δεν έχουν κάποια "αξιοπρεπή" κυκλοφορία, παρά μόνο μια κασέτα με εφτά κομμάτια. Οι δυνατότητες για κάτι καλό στο μέλλον είναι εκεί όμως. Στο χέρι τους είναι με μια καλή παραγωγή και περισσότερο δέσιμο να εκτοξευθούν. Κομμάτια όπως τα "elvis" και "the heat" μένουν στο μυαλό, αν και στο δεύτερο σου δίνουν την εντύπωση ότι κάπου χάνονται. Στο τελευταίο κομμάτι, "october" θα μπορούσαν να ακούγονται πιο δυνατά, να το πάνε μέχρι το τέλος. Γενικά, σε κάποια σημεία θα μπορούσαν να παίξουν με περισσότερη ένταση. Το θέμα είναι τώρα τι θα κάνουν, μιας και αυτή η κυκλοφορία πάει πίσω στις αρχές το 2013 και δεν υπάρχουν νέα από πλευράς τους. Συναυλίες δίνουν ακόμη πάντως. Ποιος ξέρει, μόνο ο σπιράλ;)
 
Genre: Post-Punk
 
Link: bandcamp
 

Lubec - The Thrall

~ ~

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν ακούμε "λάθος" μουσική? Δηλαδή, μήπως αυτά που ακούμε δεν είναι και τόσο, πως να το πω, της προκοπής? Μήπως ζούμε στο μουσικό συννεφάκι μας και απλά νομίζουμε ότι ακούμε τα καλύτερα και τα πιο γαμάτα? Αυτή τη συζήτηση είχα προχθές μ' ένα φίλο. Δεν κατέληξε πουθενά φυσικά. Δε θα μπορούσε. Πάρε για παράδειγμα τους μέταλλους. Υπάρχει περίπτωση να μη σε κοιτάξουν περίεργα αν τους πεις ότι ακούς indie? Και φυσικά μέσα τους θα προσπαθούν να πνίξουν το γέλιο τους. Μα τι ακούει ο βλάκας. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το μέταλ ρε, θα σου πει. Και αυτό ισχύει για όλους. Αυτοί που είναι χωμένοι στην ηλεκτρονική μουσική να δεις. Εκεί να δεις κόμπλεξ. Όχι ότι η φάρα μας δεν έχει, το αντίθετο. Κι εμείς τα ίδια κάνουμε. Κύκλος είναι. Δεν αρχίζει πουθενά, δεν τελειώνει πουθενά. Αν προσπαθήσεις να βάλεις μια τελεία σε όλο αυτό μάλλον θα κόψεις την πρόταση στη μέση και θα μηδενιστείς. Μάλλον απλά αποδέχεσαι αυτό που σου αρέσει χωρίς ντροπές και το υποστηρίζεις. Τώρα, σε ποια θέση ανήκει στον κατάλογο, δε σε νοιάζει. Ούτε σε ποια σειρά. Συνεχίζεις με αυτά που προσεγγίζουν περισσότερο εσένα, σαν προσωπικότητα.
Και φτάνω στο σημείο όπου κάπως πρέπει να πέσει μια γέφυρα για να περάσουν οι Lubec, δεν πέφτει ποτέ, οι Lubec είναι από κάτω και παίζουν, ίσως ότι πιο 90's άκουσα φέτος, μπορεί και να υπερβάλω, δε θα είναι και πρώτη φορά, μου άρεσαν αρκετά, μου θύμισαν τα χρόνια που έμενα στην Αθήνα, τους βρώμικους δρόμους της, το Deca, το Plan B, το Mad, μου θύμισαν την πρώτη φορά που ταξίδεψα στο εξωτερικό, στο Λονδίνο, μακάρι να ξαναπάω, οι Lubec δεν είναι από το Λονδίνο, είναι από το Portland, USA, εκεί δεν έχω πάει ποτέ, σιγά μην πάω κιόλας, που να πας εκεί, έχω άλλα μέρη στη λίστα, όλα τους έχουν βρώμικους δρόμους, ζέχνουν, το Portland τι έχει, έχει τους Lubec, έχει τους indie Lubec, έχει τους shoegazers Lubec, έχει την κασέτα τους, μα γιατί βγήκε μόνο σε κασέτα, τι στο διάολο, όσο το ακούω θέλω να το ξανακούω, απίστευτη πρόταση, όσο το ακούω θέλω να το ξανακούω, τέλειωσα το λύκειο με καλό βαθμό αλήθεια, τελεία πουθενά, θα βάλω δύο για να πιάσει σίγουρα..

Genre: Indie
 
Link: bandcamp
 
 

We Come From the Same Place

~ ~

Συναισθηματικά μιλώντας, το νέο άλμπουμ των Allo Darlin', "We Come From the Same Place", θα σου δώσει όλα αυτά που μπορεί να ζητάς και περιμένεις. Αυτά που πήρες και στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Στο "We Come From the Same Place" γυαλίζουν ακόμη πιο πολύ την πολύτιμή τους ποπ. Την κάνουν να αστράφτει. Κάτι εύθραυστο. Και μου αρέσει που η φωνή της Elizabeth Morris είναι εκεί μπροστά, να πέφτει το φως πάνω της. Σαν η υπόλοιπη μπάντα να παίζει ένα βήμα πίσω της. Η παραγωγή είναι μια χαρά, όλα μοιάζουν τέλεια. Και ίσως είναι. Το μόνο σημείο στο οποίο πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται είναι η αλλαγή. Οι Allo Darlin' δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Δεν ακούς κάτι καινούριο. Ωστόσο σου αρέσει. Και πολύ. Απλά, αναπόφευκτα, είναι κάτι που περνά από το μυαλό σου. Δεν είναι κι εύκολο νομίζω για τέτοιες μπάντες να προχωρούν σε ριζικές αλλαγές στον ήχο τους ή έστω να πειραματίζονται έξω από το δίχτυ ασφαλείας. Όχι τόσο μουσικά αλλά εγκεφαλικά. Μοιάζει δύσκολο σε μένα να καταφέρουν κάτι τέτοιο. Και ίσως δε χρειάζεται κιόλας. Και ίσως θα ήταν κατά κάποιο τρόπο άδικο να απαιτείς κάτι τέτοιο από μπάντες όπως οι Allo Darlin', οι Camera Obscura και άλλες. Απλά τις αγαπάς γι'αυτό που ξέρουν να σου δίνουν. Και γιατί αυτό σε κάνει να νιώθεις όμορφα..
 
Genre: Pop