Up | Down

Από το Blogger.
 

Helen - Felt This Way

~ ~

Προφανώς θα το έχετε ακούσει. Αλλά αν όχι, η Liz Harris, το κορίτσι μας ντε, αλλάζει δέρμα. Από τα μανίκια φαίνεται οτι είναι πολύ φινετσάτο. Σε ξελογιάζει. Μόνο με αυτά να βγεις έξω είσαι καλυμμένος. Και που να σκάσει ολόκληρο το κουστούμι. Θα κοιμάσαι μ'αυτό. Η Liz Harris αποφασίζει να κάνει την κατάλληλη αλλαγή στην κατάλληλη στιγμή. Τα δύο πρώτα κομμάτια της νέας της μπάντας Helen, "Felt This Way" και "Dying All the Time", βουτάνε στη shoegaze σκηνή με τα φωνητικά της Liz απόμακρα, θαμμένα αλλά ταυτόχρονα αιθέρια. Νομίζεις οτι πρόκειται για κλώνο. Δε μπορείς να αντιληφθείς αυτήν την αλλαγή στη αρχή. Μετά όμως απλά δε σταματάς να τα ακούς. Ελπίζω αυτό το 7" να έχει συνέχεια και οι Helen να μας δώσουν ένα όμορφο χριστουγεννιάτικο δώρο. Δέχομαι δώρα. Το περιτύλιγμα δε με νοιάζει. Απλά στείλε το..
 
Genre: Shoegaze / Noise Pop
 
 

The Spook School - Dress Up

~ ~

Η φετινή χρονιά μόνο indie δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Το 2012 ήταν σαφώς πιο πλούσιο σε κυκλοφορίες αλλά και ποιότητα. Ίσως επειδή ήταν τόσο ανέλπιστα καλή χρονιά πέρυσι, φέτος ο θείος indie αποφάσισε να μας ξενερώσει. Είναι γεγονός οτι το 2013 είναι φτωχό. Ή όχι και τόσο? Πρόσφατες κυκλοφορίες όπως τούτο, το "Dress Up" αλλά και το "Weird Sister" των Joanna Gruesome ανεβάζουν λίγο τους παλμούς στις indie καρδιές. Είμαστε ζωντανοί, φωνάζουν. Οι The Spook School δεν είναι βέβαια Cats on Fire ή Burning Hearts. Γι'αυτό, βάλε τη nutella πίσω στο ντουλάπι. Δεν είναι το γλυκό, μελαγχολικό άκουσμα που θα σε κάνει να χαζεύεις τη βροχή και να μετράς τ'άστρα. Είναι η φάση που βάζεις το "Dress Up" και οι κιθάρες σε πετάνε έξω από το σπίτι. Τα ριφς έχουν πάντα χώρο για να κάνουν το παιχνίδι τους και το κάνουν πολύ καλά. Οι φωνές δεν είναι το δυνατό τους σημείο αλλά βασικά αυτά τα άχαρα φωνητικά κάπως βγάζουν νόημα στην όλη φάση. Μόνο στο "Something" αφληνουν για λίγο μόνο το γκάζι. Ο Adam Todd νομίζεις οτι τραγουδάει από τη μύτη αλλά όταν αποφασίζει να ξεσπάσει λίγο πάνω στην κιθάρα του("Can You Ever Trust A Man Who Thinks Matt Damon's Really Cool?") οι The Spook School μόνο σε indie μπάντα δε φέρνουν. Αν αναλογιστείς τη διαφορετικότητα του "Dress Up" θα συναντήσεις ένα σπουδαίο ντεμπούτο. Είναι από αυτές τις μπάντες που σου δίνουν την εντύπωση οτι έχουν πολλά να δώσουν ακόμη..
 
Genre: Indie
 
Link: bandcamp
 
 

Cellular Chaos - S/T

~ ~

Κι εκεί που νόμιζα οτι τα είχα όλα κανονισμένα με τα μεταλλία σκάει το αουτσάιντερ και μου λέει fuck off! Εντάξει, γουστάρω πολύ αυτό που ακούω. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οτι οι Cellular Chaos κάνουν τους Tunabunny να μοιάζουν με γιαπωνέζικη ποπ μπάντα. Κακία και αδικία αλλά ξέρεις, έτσι για τον εντυπωσιασμό. Η κιθάρα του Weasel Walter αγγίζει το χάος. Βασικά, σε καταστρέφει. Γενικά, ότι κινείται πάνω σ'αυτό το δίσκο. Ρε λες να το έχασα? Νομίζω οτι είναι οτι καλύτερο έχω ακούσει φέτος. Πρέπει να με ψάξω λίγο, το άλμπουμ δεν έχει καν τελειώσει ακόμη. Το κλείνω εδώ και συνεχίζω να το ακούω. Κάτι που πρέπει να κάνεις κι εσύ. Seriously..
 
Genre: Chaos
 
Link: bandcamp
 

Boardwalk - S/T

~ ~

Δε χρειάζεται να διαβάσεις καμία κριτική γι'αυτό το ντεμπούτο. Με το που αρχίσει να παίζει το πρώτο κομμάτι θα πεις αμέσως.."αυτοί ρε συ ακούγονται λες και οι Mazzy Star και Beach House έχουν ξεμείνει στο ίδιο ασανσέρ. Ή ανελκυστήρα αν προτιμάς. Ανυψωτήρα επίσης. Δέκα dream pop κομμάτια κυοφορεί το "Boardwalk", τα οποία, αν είσαι φαν του είδους, θα λατρέψεις. Η παγίδα εδώ είναι οτι οι Boardwalk "αντιγράφουν" τόσο ξεδιάντροπα, με αποτέλεσμα να λείπει οποιοδήποτε στοιχείο έκπληξης. Επειδή ακριβώς βρίσκονται κάπου ανέμεσα στις επιρροές τους, πολλές φορές χάνουν σε δυναμική ενώ είναι απαραίτητη και άλλες χάνουν σε βάθος, επίσης απαραίτητο. Όλα αυτά τα συμπερασμάτα βέβαια βγαίνουν επειδή το μυαλό σου είναι πιο πολύ ώρα στις άλλες μπάντες παρά στους Boardwalk. Αναπόφευκτο όταν κινείσαι στα όρια. Άδικο βέβαια για τη μπάντα αλλά είναι γεγονός. Ίσως αν μπορέσεις να συγκεντρωθείς μόνο σ'αυτούς να ακούσεις τελείως διαφορετικά το άλμπουμ. Χωρίς φυσικά να θέλω ν'αφήσω την εντύπωση οτι το ντεμπούτο των Boardwalk δεν είναι καλό. Είπα πριν οτι οι φανς θα τους λατρέψουν. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά. Καλά, πάντα τέτοιοι δίσκοι είναι ευπρόσδεκτοι σπίτι μου..
 
Genre: Dream Pop
 
 

Ambrose

~ ~

Δεν είναι τα αγαπημένα μου σύνθια αλλά το πρώτο σίνγκλ των Ambrose, "Hourglass Sands", ήρθε με τη βροχή, η βροχή μ'αρέσει και η φωνή της τύπισσας μ'αρέσει ακόμη πιο πολύ. Κάπως έρχεται σε μια ωραία αντίθεση με τα κρύα πλήκτρα. Θα ήθελα να την ακούσω και με κιθάρες βέβαια. Αλίμονο. Το ντεμπούτο ep των Ambrose, "Spanish Boomerang", έρχεται στις αρχές του νέου έτους..

Genre: Synth Pop


Fucktion

~ ~

Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε αεροπλάνα. Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε καφετέρειες. Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε συμβούλια. Η μουσική των φάξιον δε θα έπρεπε να παίζει σε στάδια, ανάμεσα από διαφημιστικά σποτάκια. Και δεν παίζει. Γιατί δεν απευθύνεται στη μάζα αλλά σε σένα προσωπικά. Θέλει την προσοχή σου. Σε ψάχνει. Η μουσική των φάξιον είναι το χέρι που ξεχωρίζει τα σκατά που έχεις στο κεφάλι σου και σου λέει, "σκέψου". Σκέψου λίγο μαλάκα γιατί είσαι έτοιμος να σπρώξεις το πτώμα που έχεις για σώμα στο κενό.
Το "SLIT" είναι η νέα τους κυκλοφορία, την οποία μοιράζονται με τους Anemic Royalty. Στο πρώτο κομμάτι, "Vinegar Blood", βλέπω το βήμα μπροστά. Τα τύμπανα φωνάζουν φάξιον και η φωνή στριφογυρίζει σα μεθυσμένη, σου δίνει την εντύπωση οτι ο ράγκεντυ δεν ήταν ακίνητος όταν τραγουδούσε. Ίσως το πιο "wasted" κομμάτι τους, ένα από τα πιο ωραία που έχουν γράψει. Αν και αυτό με το οποίο κόλλησα ήταν το "Wouldn't it be better if we just fucked and forgot about it?". Με παρέλυσε συναισθηματικά. Νομίζω οτι αυτή είναι και η διαφορά αυτής της κυκλοφορίας από τις προηγούμενες. Μοιάζουν να εστιάζουν πιο πολύ στο συναίσθημα. Τουλάχιστον έτσι το έλαβα εγώ. Υπάρχει όμως μια ένσταση. Θα ήθελα, τουλάχιστον σε κάποια κομμάτια, να τα σπάνε στο τέλος. Να αφήσουν λιγάκι τα κορμιά τους να ουρλιάξουν. Να το κορυφώνουν το κομμάτι. Γιατί μπορούν και το έχουν δείξει. Αισθάνθηκα ότι έλειψε αυτό σε κανά δυο τραγούδια. Ελπίζω στην επόμενη κυκλοφορία τους να το δω. Θα μου άρεσε.
Όσο για τη 17λεπτη συμμετοχή των Anemic Royalty, υπήρχαν σημεία-θέματα που μου άρεσαν πάρα πολύ. Έχουν ωραία στοιχεία. Απλά, ίσως να ήταν καλύτερο να συμμαζέψουν λίγο τις ιδέες τους και να τις χτίσουν χωριστά, νιώθω ότι χάνονται τραγούδια έτσι. Γιατί να μην πάρουν το τέλευταίο δίλεπτο και να το κάνουν ένα kraut διαμάντι. Γενικά όμως το έχουν τα παλικάρια και μακάρι να τους ακούσουμε ξανά.
Καλή συνέχεια λοιπόν ραγκεντυ και υπόλοιποι. Ανανεώνουμε..

Genre: Oceans spitting lakes

Link: bandcamp

Lié

~ ~

Η Ashlee Luk παίζει και σε μια μπάντα με όνομα //ZOO. Τους άκουσα αλλά πολύ πρόχειρα και δεν έχω γνώμη. Ωστόσο η νέα μπάντα της, Lié, μου έκατσε αμέσως. Τρία κορίτσια που ουρλιάζουν για το post-punk. Θα βγάλουν το Masters EP κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον. Αν είναι έτσι εγώ λέω να βγάλουν και LP σύντομα..
 
Genre: Post-Punk
 
Link: bandcamp
 
 

Constant Mongrel - Heavy Breathing

~ ~

Αυτούς τους είχα μάθει πέρυσι από τα παιδιά του Airesia. Βέβαια, ο ranx xerox θα έγραφε σίγουρα κάτι καλύτερο για το άλμπουμ και κάποια στιγμή ελπίζω να το κάνει. Η παρέα των Constant Mongrel μεγαλώνει φέτος, η κιθάρα αποκτά αδερφάκι και το "Heavy Breathing" είναι η φάση που πας στο μπαρ νηστικός, κάθεσαι και ξαφνικά βλέπεις μπροστά σου το σφηνάκι. Ναι, τη γάμησες. Μόνο η μυρωδιά του γεννά ξερατά. Εντάξει, εδώ δεν υπάρχει καλή έννοια, καταλαβαίνεις. Και λέω σφηνάκι γιατί ο δίσκος δε ξεπερνά το είκοσι λεπτά. Αλλά και τα οκτώ κομμάτια βρωμάνε αλκοόλ. Μπάρα, καπνό, αλκοόλ. Το "Heavy Breathing" μπαίνει με το "Complete" και σε παίρνει από τα μαλλιά. Σπρωξίδια, ασυναρτησίες και κάτω στο πάτωμα. Βασικά όλος ο δίσκος είναι σε αυτή τη φάση. Από το χορό του "In the Courts" μεχρι το μεγαλύτερο και τελευταίο κομμάτι "Inflicted", το οποίο τελειώνει με τα σύνθια γυμνά πάνω στη μπάρα και αυτές τις βαριές αναπνοές που έχεις όταν έρχεται η ώρα να πέσεις στο κρεββάτι και όλα γυρνάνε σα λούνα παρκ..
 
Genre: Post Punk
 

Cloud - Comfort Songs

~ ~

Έχω βρει τυχαία το "Comfort Songs" να κρέμεται σ'ένα μπλογκ όπου διαβάζω για το πόσο ζεστό άλμπουμ είναι και τι υπέροχες μελωδίες έχει. Παρά τις εντυπωσιακές κριτικές, αρχίζω να το ακούω εντελώς αδιάφορος. Πόσο καλό θα μπορούσε να είναι, σκέφτομαι. Ένας πιτσιρικάς 21 χρονών κρύβεται από πίσω, τι στο καλό. Εντάξει. Το πρώτο κομμάτι δεν έχει τελειώσει ακόμη και είμαι σε φάση, "έλα ρε, αυτό είναι ωραίο". Για να δούμε. Το "Comfort Songs" προχωρά και συνεχίζει να με κερδίζει. Στα τέσσερα πρώτα κομμάτια η ποπ του Tyler Taormina με εκπλήσσει ευχάριστα. Πολύ ευχάριστα. Στο "Stomach Pit" πάει να μου τα χαλάσει αλλά στο τέλος το σώζει. Δε ξέρω, το "Comfort Songs" ακούγεται πολύ ώριμο και γεμάτο για να κρύβει μόνο ένα πιτσιρικά. Σου δίνει την εντύπωση οτι είναι άλμπουμ μπάντας. Έχω φτάσει στο "Mother Sea" πλέον και είμαι σίγουρος οτι αυτό το ντεμπούτο θα παίζει στ'αυτιά μου και στο μέλλον. Ο μικρός τα πάει περίφημα. Ο δίσκος κλείνει με τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια αλλά και πιο αδύναμα κομμάτια. Το σχεδόν δεκάλεπτο "Desperation Club" και το "Halley’s Comet", όπου ειδικά το δεύτερο πάει κόντρα στον υπόλοιπο δίσκο και αν και στην αρχή του νομίζεις οτι θέλει πιάσει το "Amorino" της Isobel Campbell τελικά φεύγει και από εκεί και κάπου τον χάνεις κι εσύ. Αν εξαιρέσεις όμως τον περίεργο αυτόν τρόπο που διάλεξε για να κλείσει το "Comfort Songs", το ντεμπούτο του Tyler Taormina είναι απολαυστικό κι ενδιαφέρον. Να το ακούσεις..

Genre: Pop

Link: bandcamp