Καμιά φορά αναρωτιέσαι γιατί επιμένεις να γυρίζεις μόνος τα βράδια στο σπίτι και να μη σε περιμένει κανείς..Να στέκεσαι μόνος σαν τον φάρο στη φωτογραφία και κάθε φορά να διώχνεις όποιο πλοίο πλησιάζει, χωρίς να γνωρίζεις την ταχύτητά του, την πρόθεση του, το φορτίο του και που δείχνει η πυξίδα του..
Περιέργο συναίσθημα ο εθισμός στην αυτοεγκατάλειψη..ακόμα πιο περιέργο η προτίμηση σε αυτή. Δύσκολο να ξεφύγεις η αλήθεια, ειδικά μετά από κάποιο σημείο.
Μεταξύ Ατλαντικού και Ειρηνικού..στο τέλος του ωκεανού..
Genre: Post Rock
Link: get it!
2 σχόλια:
Το τελευταίο καιρό είπαμε...αρχίζεις να αποκτάς συγγραφική ταυτότητα.
Αν και το κειμενάκι σου κάτι μου θυμίζει ρε συ...
παρεμπιπτόντως το δισκάκι πολύ καλό.Το ακούσαμε κατευθείαν αν και σε άκυρη κάπως φάση για μένα (όταν δουλεύεις 3 συνεχόμενες μέρες και ο dj παίζει non stop balkan hits plus locomondo & balafas κολλάει το μυαλό σου).Παρόλα αυτά είναι απλά μια καλή postrockobanda απ' αυτές τις δεκάδες εκατοντάδες που έχω σιχαθεί προσωπικά πια...
Ωχ ρε!Βρήκα τι μου θυμίζει το κειμενάκι σου.Τι κομματάρα φίλο...
"Μα εγώωωωωωωωω που χω περάσει αυτό το στάδιο κι είναι το σπίτι μου άδειο βγαινω νύχτα κοιμάμαι πρωί..."
Α ρε παραπονιάρη!
έπιασες κέντρο κ αυτό αν μη τι αλλο προβληματίζει έντονα... σωστός φίλοο!!
Δημοσίευση σχολίου